Uzun zamandır yazamadığımın farkındayım.

Hayatıma Oğuz’un girdiği ilk zamanlar hep böyle oluyor; ben bir aşk böcüğüne dönüşüyor ve dünyayı unutuyorum.

Ama Oğuz’un varlığı hayatımda rutin bir gerçek halini aldığında veya bir problemle karşılaştığımda yine sarılıyorum kaleme.
Şimdi soru şu; Oğuz’un varlığı hayatımda rutin bir gerçek halini mi aldı, yoksa bir sorunla mı karşı karşıyayım

Aslında her ikisi de...Oğuz’la birlikteyim hala evet ve bir problemim var ona da evet.

Oğuz’la birlikteliğimiz yazamadığım süre boyunca kesintisiz devam etti. İlk zamanlar heyecan dozu yüksek, romantizmde iddialı, extra tutkulu seyreden ilişkimiz zaman içerisinde biraz daha normale dönse de hiçbir zaman sıkıcı olmayacağının sinyallerini verdi. Surprizler sürprizler üstüne, yeni keşifler, açılmayan kağıtlar derken ilişki bir oyun halini alıyor. İşte en sevdiğim kısım da bu. Partnerinde keşfettiğin her yeni şeyle piyonunu biraz daha ilerletiyorsun ama asla “bitiş” çizgisine ulaşamıyorsun, çünkü kimse kimseyi tamamen çözemez, zaten bitiş çizgisine ulaşmak zafer değil yenilgi olurdu.

Bu adamı neden bu kadar çok seviyorum, beni neden bu kadar çok heyecanlandırıyor diye düşünüyordum geçen gün, balkonumda oturmuş kitap okurken (kitap okumaya çalışıp Oğuz’u düşünürken).
Seviyorum çünkü beni sürekli şaşırtıyor, seviyorum çünkü sevdiğim şeyleri aklında tutuyor, seviyorum çünkü...seviyorum işte çünküsü yok.

Geçen gün n’aaptı ah ah beni kalbimden vurdu.
Arabada giderken genellikle radyo dinliyoruz, çok sevdiğim bir şarkı çıkınca hemen “volume” düğmesine uzanıyorum. Adam radyonun sesini açtığım her şarkıyı aklında tutmuş ve bu şarkılardan oluşan bir cd keydetmiş, bana onu hediye etti. Hangi dişi mesth olmaz söyleyin bana?

Böylelikle Oğuz beynimi sürekli aktif tutmama yardımcı oluyor; Böylesine zekice jestlerin karşılığı sürpriz sinema, konser bileti olamayacağı için ben de düşünmek ve yaratıcı olmak zorunda kalıyorum ve bu çok sevdiğim bir zorunluluk.

Sorunumu anlatacaktım ama kapım çaldı, Oğuz’cum kocaman gamzeleriyle gülümseyerek ekrana baktı, sorunu anlatmak yarına kaldı...