Aslında...

Kapat ! dedim gözlerini. Kapat.. kapat korkma! Tuttum kabuğunun üstünden kaldırdım yerden..Oysa eskiden ne çok tiksinirdim peşinde bıraktığı o parlak izle yerde kıvrılarak süzülmesine bakıp..Adına nasıl da *sümüklü * sıfatını eklemişler utanmadan.. O kadar zarifsin ki .Aldım yolun ortasından usulca kenardaki yeşilliklerin arasına.

Oh evet ! Orda artık güvendesin... Devam edebilirsin yoluna.( 3.06.2011 .. küçük bir salyangozun az sonra çıtırt ! diye bitecek( ayaklar altında ezilme) olan hayat seruveninin yolunun değiştirilmesi. )Ben de çok ezdim farkına varmadan .Şimdi ezdiklerime üzüllmek yerine ezilecek olanları kurtarma zamanı..

Epey zaman oldu aslında onun bana yakınlaşma çabası ..Farkettiğimde kırmamak için mesafeler koymuştum.Ama anlamadı görmedi o engelleri . Ve ısrarcı oldu.. Sonunda da söyledi. Böyleyken böyle ! diye.Reddedilmekten daha zordur aslında redddetmek..Reddetmek zorunda kaldım.. Bak yazılışı bile zor. Ne sert bir kelimedir bu reddetmek.Yazılışı zor.. yaşanışı zor.. Neyse hayır demek zorunda kaldım.. Usülünce kırmadan.Ama bu.. onu biledi bana karşı.Hani çok sevıyordu? Hanı cok aşıktı? Sevgi reddedilmenin etkısı ile nasıl bu hırsa öç duygusuna dönüşüverdi ki birden?.. Her fırsatta ısırdı. Her fırsatta her ortamda açık kolladı .. Olmasa da açık bir şekilde laflarımın manasının yolunu degiştirip beni küçük düşürme çabasına dönüştü hareketleri.İyi ki sevgisine kanıp ta sevıimenin o çekici boyutuna kanıp ta evet dememişim.Anladım...bazı insanlar sevginin aslında ne olduğunu bilmiyor.Vitrinde gördüğü beğendiği bir giysiyi almak gibi sevgili onlarda.. Al giy tüket sıkılınca da at .
Beğendiğini alamadın mı?Ya o zaten işte rengi tam ...ımmm nasıl diyeyim istediğim renk böyle değildi ya
Kumaşı da falan filandı.

Dikişi kötüydü......bla bla bla...