Anneannem

Onbeş veya onaltı yaşlarındaydım.

Annem.anneannemin hastalandığını ve yanına gitmemiz gerektiğini söyledi.

Hepimiz çok üzüldük. hemen yola çıktık.

Herkes çiftlikteydi.

Anneannem bizi görünce,anneme;

"Baban geldi beni almaya, kafasında yeşil bir sarık var. Hadi bakalım hazırlanmalıyım. Hamamı yakın, kuzu çevirin. Pilav yapın. Kızılcık şurubu, hindibağ şurubu ve zerde ile gelene-geçene, herkese ikram edin" dedi.

Sonra herzaman söylediği;

"Allah nasıl ikram ediyorsa siz de öyle yapın. Sakın cimrilik yapmayın. Unutmayın ki, Allah gani dir, gani kullarını sever.
Allah sevdiklerini de cennete koyar"

İtina ile dedikleri yapıldı.

Herkes abdes aldı.

Namaz kıldı. Kur'an okundu.

İlahiler söylendi.

"Hadi bakalım ben gidiyorum. Hakkınızı helal edin. Benim ki helal olsun"dedi, kelimeyi şahadet getirdi.

Ve.......

Nur içinde yatsın, mekanı cennet olsun.

Anneannemin sesi güzeldi.

Anneannem güzel kadındı.

Akça pakça. bembeyaz teni vardı.

Hoş bir eda içinde konuşurdu.

Güzel gözleri vardı, gözlerinin güzel olması, şevkatle baktığı içindi.

Bize öğrenmemizi istediği şeyleri hareketlerle anlatırdı.

Hem eğitmenimiz hem öğretmenimizdi.

Mesela,karşımıza geçer, dik oturur, bacaklarını dizlerden birleştirir, hafifce de sol tarafa doğru kaydırırdı. Bu hareketleri yaparken de anlaşılırdı.

Konağa geldiğinde, o zamanlar asansör felan yok tabii.

Elimizden tutar, merdivenlerden inerken,"gürültü çıkarmayın, ayaklarınıza sahip olun, ayaklarınız TÜY gibi merdivenlere temas etsin" derdi.

Yatarken de "kendinizi ÇUVAL gibi yatağa bırakmayın. Önce yatağın kenarına oturun, sonra yatın"diye öğütlerdi.

Yanından her ayrılışımızda, besmele çekerek sırtımızı sıvazlar, başımızı okşardı.

Yanaklarımızı avuçlarının içine alır,

"Yüzünüz daim gülsün inşallah" derdi.

O gündür bu gündür, "Allah gani kullarını sever", nasihatı daima aklımdadır.