Hayatı ihmal ediyorum. Kendimi ihmal ediyorum. Kabul ediyorum çoktandır yazmayı da ihmal ediyorum. İhmalkarlığın bence sevmemekle alakası yok. Başka şeylerle alakası var. Ama sevmekle yok. Neyse canım insanoğlunun işine akıl sır ermez.
İnsanoğlu demişken şu dünyaya geldiğimizden beri boşluktayız. Doldurması gereken, doldurduğu, dolduramadığı boşluklarımız var. Hani bir çizgi filmde beyaz ekrana siyah bir halka koyar çizgi film karakteri. Birden içerisine düşüverir, sonra geri çıkar, halkayı eliyle kaldırır, her yer tamamen beyazdır bu sefer. Aynı yere yürür, üstünden geçer gider, düşmez. Hayat da böyle. Karşınıza ne zaman boşluğa düşürecek bir şey çıkarır bilemezsiniz. Hayat çikolatalı sürpriz yumurta gibidir biraz da. İçinden çıkan oyuncağı sever misiniz sevmez misiniz anca çikolatayı yiyince anlarsınız.;
Bazen hayat değil siz kendinizi boşluğa itersiniz. Kelimelerinizle, hatta kelimesizliğinizle. Susarak kendinizi içinize saklarsınız. Orada kimse sizi göremez. “Derdin söylemeyen derman bulamaz” lafı da bunun içindir. Eğer içinizdekini sadece siz bilirseniz işin içinden çıkamazsınız. İşler, içler karışır.
Bu da böyle çok boşluklu, kara bulutlu bir yazı oldu. Buraları çok boş bıraktığım için duyduğum vicdan azabımdan olsa gerek. Neyse yakında soğuk kış günlerinin güneşi olarak tekrar doğarım :)
GAMZE KÜP
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
