Korkuların Sultanı

Onu kimine göre korkutucu kimine göre bir lüks yapan nedir?

Hayat boyu yalnızlığımızdan mı kaçarız yoksa yalnızlık mıdır kovaladığımız?

Yalnızlık acizliktir ama tek başınalığı kabullenmek cesaret gerektirir. Yalnızlık geçici süreçlerle atlatılabilir ama tek başınalık ömür boyu sürmeye uygundur.

Eğer tüm ilişkilerde derin bir sorgulama haline girebilmeye cesaretimiz olsaydı, tüm başlangıçlarımızın aslında yalnızlık korkusundan kaynaklandığını, tüm denemelerimizin altında, yalnız yaşlanma konusundaki ürkütücü ihtimallerin yattığını anlayabilirdik. Korkularımıza yenilip yalnızlığımıza zorla ortak ettiğimiz insanlar da her şeyden habersiz memnun halinden. Yalnızlık her şekliyle yazık eder insana. Onu düşünür zamanını yalnızlık korkusunun verdiği buruklukla harcarsın, yazık olur.

Yalnızlık seni, geleceğindeki sana mahcup edecek hatalara iter. Sonunda geldiğin hale bakarsın, gülümseyerek hatırladıklarının, utanarak hatırladıklarından daha az olduğunu hesaplar kendine kızarsın.

Korkuların sultanıdır yalnızlık. Düşüncesi bile darmaduman etmeye yeter insanı. Koskocaman kalabalık bir ailen olsa bile korumaz seni korkularından. Aksine içten içe daha büyük bir panik girdabına kapılırsın. “Ya onlar gibi olamazsam? Ya ben de böyle bir aile kuramazsam?” İlk zamanlarda, “biri olsun hayatımı paylaşayım” fikri, yaş ilerledikçe “yalnız ölmeyeyim, yanımda biri olsun onunla yaşlanayım”’a daha sonraki yaşlarda ise “bir iki çocuk yapayım da ben yaşlanınca bana baksınlar”’a dönüşür. Çünkü aynı korku, yaş ilerledikçe yöntem ve kılık değiştirir, zamanımıza uyarlanır ama gerçekten temeli hep aynı kalır. Herkes aslında yalnız gelinen dünyaya aynı yalnızlıkla veda edileceğini bilir ama kimse bunu kabullenmez.

Kimse yalnız olmak istemez. Ancak bir şeyi istemek aynı zamanda, ona hazır olduğun anlamına da gelmez. Korku insana her şeyi yaptırır. Sonradan pişman olacağı şeylerin boyutlarını düşünmeden olayların ortasına öylece dalıverirsin. En kötüsü de, hazır olmadığını her şey olup bittikten sonra fark edersin. Aslında bu bir farkındalık değil “dank” etmedir. Yine de endişelenme, beterin beteri bu değil. Hepsinden daha da kötüsü, hatalarına rağmen hata yapmak, geçmişine rağmen geleceğini görememektir. Hata istikrarı, gerçek bir yalnızın en favori özelliğidir. Yalnızlığı hazmedip sindirdikten sonra, baktın müzminlik ihtimali içinde bulunduğun kalabalıkta olmaya devam etmekten daha cazip geliyor, tek başınalığı seçersin. Daha güvenli ve fazlasıyla sana aittir. Tek başınalığı başarmaya başladığını, sen kararı vermeden önce etrafında kimse yokken, “kendime yeterim” diyebildiğin anda ortaya çıkıveren insanların sayısından anlarsın. Ne kadar çoklarsa, o kadar başardın demektir. Diğer insanlar, sana yeten senden nefret ederler. Başkalarına ihtiyaç duyanları yalnız bırakmayı severler. Bu yüzden tek başınalığı başarmış biri, başka birine yaslanmakta zorlanır. Güven paranoyaları içinde kıvranır durur. Her geleni kendi içinde öyle bir sorgular ki onu tanımaya fırsatı kalmaz.

Yalnızlık kader ama tek başınalık seçimdir. Yani ya kaderindeki yalnızlığı kabullenir ya da seçimini yapmanın haklı gururunu yaşarsın. En azından bir seçim yapmışsındır ki bu yaşadığımız hayatta gerçek bir lükstür. En büyük hatalardan biri elindekine mecbur olduğunu düşünmek ve yalnızlığını bozacak insanın gelişine kadar yaşadığın gereksiz hüzündür.

Yalnızlığına yenilme, tek başınalığının tadını çıkar. İllaki biri gelecek ve kurduğun tek başınalık düzeninden seni alıp, iki kişilik bir düzene oturtacaktır. Beklerken ki zamanını iyi değerlendir ki, “ben”den “biz”e geçiş evresindeki bocalamaların çabuk bitsin. Kendini her zaman kışa hazır tut ki güneş açınca sürpriz olsun. Yalnızlığın öyle bir bitsin ki, sana geçmişi aratmasın sadece minik tebessümlerine sebep olacak kadar hatırlatsın.

Geçici yalnızlıklar, başarılı tek başınalıklar dileğiyle…