Nerede Kalmıştık?

Nerede kalmıştık? Pardon, bu en olmadık ‘merhaba’ cümlesi. Elveda olarak algılanmayacak olması, tek tesellisi. Bir yıldır yaşamıyordum. Şimdi tek akciğer kapasiteli de olsa hayattayım. ‘Aman canım bir yıl nedir ki ‘demeyin. Ömrün kısalığı geliyor akla. Elli tane bir yıl, ne kadar uzun olabilir, kaç mayıs görebilir sonuçta? Kaç mutluluk sığar elliye? Kaç çocuk, hiç torun? Kaç milli ve dini bayram? Kaç aşure günü ve kır düğünü? Bu hesap çok can yakar, kışı transit geçelim.

Ben hiç ‘bir mekanın yerlisi’ olmadım. Sürekli gittiğim ‘o bar‘ da olmadı doğal olarak. Ve garsona ‘her zamankinden ver’ de diyemedim anlaşılacağı üzere. Belki garip ama ‘en iyi arkadaşım’ bile yok benim. En iyi arkadaşlık kurumu, çok mu ergen bir paye? Biz yetişkinler ‘en iyi arkadaş’ edinmeyi bıraktık mı yoksa? Şimdilerde, birlikte zaman geçirmekten hoşlanır olmak mı moda? Bilemiyorum. Ben bilemediğim gibi, en iyi arkadaş edinemediklerim de bilmiyor zahir. Ama mekanlar var. İçki ve muhabbet servis ediyorlar. Sosyallik satın alıyorsunuz. Otobüste kolu kolunuza değse rahatsız olacağınız kişilerle, içkinin verdiği sarhoşluk olmadan gülmeyeceğiniz bir şeye gülebilme, çemberlerinizin kesiştiği yerde durabilme fırsatınız oluyor. Birleşiyorsunuz. Aynı tarafta olmanın hazzı ve kalabalığın sinerjisiyle kahkahalarınız daha şen çıkıyor. Sözlerini bilmediğiniz İngilizce şarkıyı bilir gibi oynatıyorsunuz ağzınızı. Biliyorsunuz sanıyorlar. Ritmine vücudunuzu pek de uyduramadığınız o eğlencesiz şarkıda, ileri geri deviniyorsunuz. Eğleniyorsunuz sanıyorlar. Eğleniyorum sanıyorsunuz. Zannetmelere ve –mış gibilere gidiyor ömrünüzün yirmi sekiz yılı ve dört ayı. Sonra bir sabah uyanıyorsunuz. Hava soğuk. Yorganın dışı, içine üvey. O süper ulaşılmaz şirketin x makamı bile sevimsiz. Hava, herhangi bir işe gitmek için fazla vahşi. Borsa kendi havasında. Aile bağları sıkı. Evlilik kurumu, rutin normallerinde. Karın mütemadiyen aç. Ve düşünceler saatte dört yüz kilometreyle kuzeye doğru seyir halinde. Yirmi beş yaş çizgileri, beş yıl erkenci. Kırışıklık kremleri sahtekar. Ve alınan kilolar, kırışıklıklara dolmuyor. İnsanlar da bir garip. Kimsenin kırışmaya sesi çıkmıyor. Ev hanımları ısrarla ev hanımı. Ben olsam önce apartman hanımı, sonra mahalle hanımı olur, gerekli aşamalardan geçtikten sonra da dünya hanımı olurdum. Dünya benden sorulurdu. Kazakistan bozkırlarına patates ekerdim. Nebraska ovalarına mısır. Kileri sağlam yapar kışı afiyette geçirirdim. Çıkmayacağım yazdan bana ne?

Filmler korkaklar içindir. Yaşayamadıklarımızı izlediğimiz ve yaşamış hissettiğimiz. Çünkü sokaklar hiçlik vadediyor. Bol bol sahil ayazı ve yokuş buzu. Kışı sevmem ama kalorifer dipleri hep sevecen olmuştur. Yağmur suları, ayakkabı içlerine meftun. Kışın sekiz ay sürdüğü yerlerde, anneler daha yorgun, yaşlılar daha az kızgın ölüme. Ve elbette çocukların umrunda değil kapanan köy yolları. En büyük hastane, anaların kolları.

Merhaba okur. Merhaba sevgili okur. Merhaba sevgisiz okur. Merhaba yorgun, stresli ve zor bir hayatı olan okur. Merhaba hiç tanımayacağım okur. Merhaba plazma televizyonunun on sekizinci taksidini geciktiren okur. Merhaba selam vermediğim ve selamsızlığı kırıcı bulmayan okur. Hepiniz bilin ki, bu bir ‘merhaba yazısı’ değil. Ama vedaya da benzemiyor pek. Yeşilken dalından koparılan domatesler güneş alan bir yerde bekletildiğinde önce sararır, sonra turuncudan kırmızıya doğru bir renk yolculuğuna çıkar. Buna ilk şahit olduğumda küçüktüm. Dokuz çok çok. Ve belki sevgisiz okur da bu yazıyı güneş alan bir yerde bekletirse peri masalına dönüşecektir. Kim bilir?

21 Ekim 2011 - Cuma - 05:05

İlham Şarkısı: Mogwai – Get To France (Yoel Benezra’ya teşekkürler.)

Website: http://misschihiro.tumblr.com/
Facebook: https://www.facebook.com/misschihiro
Twitter: http://twitter.com/misschihiro
E-Mail: misschihiro@tumblr.com