Biten Bir Arkadaşlığın Ardından

BITEN BIR ARKADAŞLIĞIN ARDINDAN

Sizi bilmem ama ben arkadaşlıklarımı, aşk gibi yaşar ve yaşatırım. Bu satırları okuyan kimileriniz ‘Nasıl yani?’ diyebilirsiniz. Aslında hiçte sandığınız kadar karmaşık değil. Oldukça açık!

Biten bir arkadaşlığın ardından, tıpkı biten bir aşk gibi üzülürüm ben. Çok kolay diyemem ‘giden gitmiş, biten bitmiştir’ diye. Herşeyden önce, biten bir arkadaşlığın ardından emeğime çok üzülürüm ben. Ama hiçbir zaman boşa geçmiş olarak değerlendirmem o arkadaşlıkta geçirilen günleri. Kendimle başbaşa kaldığımda yad ederim o günleri, dalar giderim...

Biten bir arkadaşlığın ardından elim bir türlü telefona gitmez. Gururdan değil! Çatlamış bir bardağın su sızdırması gibi...Korkarım ya aramızdaki sihir bozulduysa diye. Korkarım iki çift sözün anlamlı vurgularında aynı tadı hissedemem, ya da arkadaşıma hissettiremem diye. Belki de yüzleşmek istemem gerçeklerle o an. Tıpkı bir yara gibi...Gün geçtikçe acım hafifler. Yaram kabuk bağlar. Ama izi hep orada kalır. Hatta zamanla daha da derinleşir. Sonra ağlamak isterim. Ağlayamam. Bağırmak isterim. Haykırmak içimdekileri, çığlık çığlığa. Sonra sesim yankılansın isterim alabildiğince uzaklarda. Yapamam! Yapmayı istediklerim zor gelir. Elimden birşey gelmez. Çaresizliğin hissidir adını koymakta zorlandığım duygu.

Peki merak ediyor musunuz, ben arkadaşlıklarımı nasıl aşk gibi yaşarım? diye. Hoş sürprizler yaparım arkadaşlarıma. Küçük hediyeler alırım, beklenmedik anların anısına. Ses tonundan anlarım arkadaşlarımın ruh hallerini. Onları elimden geldiğince şımartırım. Kitaplarım dışında herşeyimi paylaşırım onlarla. Bitecekmiş gibi yaşamam arkadaşlıklarımı. Yarınlardan korkmadan yaşarım. Adeta kendimden geçerim. Omuzum her an hazırdır eğer yaslanmak isterse diye. Gerçek arkadaşlarımı anmadığım gün yoktur. Dünyanın neresinde olursam olayım anmadığım gün yoktur arkadaşımı. Aklımdan geçirir, uzaktan güzel enerjiler gönderirim arkadaşıma. Hisseder bilirim. Bende hissederim hissettiğini...

Kimi arkadaşlarımın bende eleştirdikleri bir tavrımı yıllardır değiştiremedim. Ne kadar yakın hissedersem edeyim. Çok kolay birşey isteyemem ben arkadaşlarımdan. İstemiş olsalarda yapamazlar ve üzülürler diye. Bana ‘Hayır’ demekte zorlansınlar istemem. Arkadaşlıktaki sahteliği hemen hisseder, ama arkadaşıma hissettirmem. Aramızdaki sihir bozulmuşsa hüzünlerinim!

Arkadaşlık adına gemiler yakmak çok zor gelir bana. O gemileri yakmamak adına engin denizlerde yalpalayarak izini kaybettirmeye çalışan bir sandal gibi hissederim. Yalpaladıkça yalpalarım... Arkadaşım aniden yalpaladığımı hissetsede bana ‘hadi dön gel’ dese diye beklerim. O sesi duyamayınca da batma pahasına da olsa izimi engin denizlerde kaybettiren bir sandal edasıyla aynı yöne doğru kaybolurum. Bilirim ki arkadaşım istese gelir dokunur bana. Durdurur beni. Batmama göz yummaz. Sonra kendi kendime; ‘batmama göz yuman arkadaşı neyleyim’ der ve ardıma bakmadan yalpalayarak giderim...

Günümüzde aşklar gibi arkadaşlıklarda çok hızlı tüketiliyor ve bitiyor. Ne yazık ki birçok kişi de bunun nedenini pek sorgulamıyor. Aynı dili konuştuğunuza inandığınız bir arkadaş bulmak gerçekten çok zor. Bulduktan sonra verilen emekler daha da zor. Arkadaşlıkları kolay tüketmeyelim. Gemileri çok kolay yakmayalım. Yaşam çok kısa. Uzun evliliklerin sırrının ve daha birçok ilişkinin temelinin iyi ve sağlam arkadaşlıklardan geçtiğini unutmayalım.

Haydi arkadaşlar mutlu yarınlara hep birlikte elele.
Bir kez daha sizinle paylaştıklarımı okuduğunuz için gözlerinize sağlık.

Hoşçakalın. Bu arada unutmayın; ‘Her hoşçakal bir merhabadır aslında’.

Sevgiyle Kalın. Arkadaşsız kalmayın!

Çağatay Öztürk
Uzman Psikoterapist
oztuc@aol.com