Yeni bir gün bekleriz hep bugüne kavuşmayan…

O… çocuklarının özel gösterimine gittik arkadaşlarla Astoria’da…

Bin dokuz yüz seksen bir yılının Türkiye’sine de geçen film, hayat kadınlarının çocuklarına bakıcılık yapan emanetçi…

Annenin evinin içinde geçen olayların iç içe örüldüğü duyguları anlatıyordu beyazperdede.

Acının, sevmenin, sahiplenmenin, umut etmenin kaleme alındığı senaryo iyi yazılmıştı, ama sanırım film biraz aceleye gelmişti… Evet belki bugün pek de farkında olmadığımız sahici bir sevgi duygusu vardı filmde ben de kendime sordum bu duyguya sahip ne kadar insan kaldık diye çıkarları sevginin altında kalmış…??? Bir elin parmakları kadar saydım o kadar…

O çocuklardan birinin yerine koydum kendimi düşündüm uzun uzun nasıl büyüyecektim diye emanetçi anne ellerinde? Cevap hazır düşünce suçlusu olarak sanırım… Ama bir annenin varlığını hissetmen emanetçi anne de olsa, annenin de bir evladının varlığını hissetmesi yanında fazla kalmasa da… İşte ana olmada sokakta ki taş ol sözü var ya burda taş gibi oturuyor insanın yüreğine …

Evet kadın anadır her şeyden önce, merhamettir doğru, vicdandır fakat mağdur olan da yine o dur.. Ne olursa olsun onun mağdur olma sebepleri vardır mutlaka…. Kim isteyerek mağdur olur ki hem?…

Kaçmayalım kavgalardan diyorum ben uğruna dövüşmemiz gerekse de… Bugüne kavuşamayan o yeni güne kavuşmak için…

Mahmure Vaizoğlu
m.vaizoglu@mynet.com