HAKSIZLIK

Bazen haksızlığa uğradığımı düşünürüm, bazen de gerçekten haksızlığa uğrarım. Bir dargınlık gelir üzerime, hayata karşı daha çok; beni savunmadığı için, beni savunacak koşulları yaratmadığı için...

Haksızlık eden hayat değildir oysaki.Sadece kabul etmek istemem sevdiklerimin bana acımasız davranabilecekleri ihtimalini. Hayatın acımasızlığı daha az “acıtıcı” gelir sevdikleriminkinden...

Boğazıma oturan kocaman yumruk kendimi savunmama engel olur, belki de savunmak çok önemli değildir o anda; savunmayı gerektirecek durumun oluşması beni yaralar.

O anlarda hiçbir şey yapmak gelmez içimden , hayata kızarım; hayat beni neden doğru ifade edemedin “hayatta”, neden ben açıklamak zorundayım davranışlarımı, oldukları gibi zaten yeterince ifade edilmiş ve haklı değilller mi diye söylenir dururum. Ama kavgam bana haksızlık edenle değildir hiç, hayatladır hep...

Sonra da beni kucaklamasını, bana iyi davranmasını isterim; hep haksızlık hep haksızlık olmaz ki...
Bunu beklerken de hiçbir şey yapmam. Ne de olsa önceki haksızlıkları yüzünden bana borçludur hayat; insanlar değil “hayat”...

Öylece beklerim bana adil davranacağı günü. Halbuki içimden bir parça hep bilir adil olmayanın hayat değil insanlar olduğunu; zaman zaman benim de o insanlardan biri olduğumu...

İşte o haksızlığa uğradığımı düşündüğüm anlardan birindeyim. Hem yazıyorum hem söyleniyorum. “Naaptım ki ben bunu/bunları hakedecek” , aslında cevabım da kafamın içinde dalgalanıp duruyor ama sanırım duymak işime gelmiyor; “ben adil miyim herkese karşı ve daha da önemlisi kendime karşı?”

Değilim!