Nefes almak bu olsa gerek.. Haziran ayıyla beraber artık o sıkıntısını çektiğim son birkaç ayı geride bıraktım. Kendimi emekliliğiyle beraber sahil kasabasına yerleşmiş, hobileriyle uğraşan insanlara benzetiyorum. Tüp bebek merkezi’nde psikolog olarak çalışıyor olmak bana nedense “iş” gibi gelmiyor. Sanki bir hobimi gerçekleştiriyorum (tabi iş ciddiyetiyle). Hem sevdiğim işi yapıyorum, hem keyifli vakit geçiriyorum (iş arkadaşlarımın sanırım bunda etkisi var) hem de üstüne para kazanıyorum. Yok böyle bir dünya...
Cennette miyim neyim?? 5 yıldır İstanbul’un kahrını az çekmedim, kar, kış, trafik,hava kirliliği.. Bu şehirde yaşarken cennette hissedebileceğimi asla tahmin edemezdim. Şimdi ise bir yandan tatil planlarımı kurmaktayım. Daha önceki yazımda belirttiğim gibi çok yorucu bir sene geçirdim ve sanırım hiç olmadığı kadar tatili hak ettim. Yalnız tatil anlayışımda bir değişiklik var artık. Eskiden haftalar süren tatiller benimse, adı tatil olurdu. Şimdi 2 günlük tatil planları masal gibi geliyor. Bunlar benimle ilgili olan haberlerdi.. Biraz da birkaç gündür gelip giden ruh halimden bahsetmek istiyorum.
Son birkaç aydır herkesin izlediği, duyduğu gibi çok tatsız haberler var ekranlarda, yazılı basında. Katliamlar inanılmaz boyutlarda ne yazık ki. Sanki bir yarış var, hangimiz daha fena cinayetler işleyebiliriz diye. Ben birey olarak bu haberlerden olumsuz olarak çok etkilendiğimizi düşünüyorum. Ve tabi ki toplum olarak da bunun etkilerini görebiliyoruz. Bir bakımdan insanlara olup biteni “anlatmak, bilgilendirmek amacıyla” sunulan haberler özendirici hale gelebiliyor. O yüzden belki de bu haberlerin bize nasıl sunulduğu ve gün içerisinde ne kadar sunulduğu çok önemli.
Diğer taraftan insanların ekonomik krizle beraber, yaşadıkları buhranların, sevgisiz, onay alınmadan, değer verilmeden geçmiş çocukluk yıllarının etkisi sonucu bu haberlerin çıkıyor olma olasılığı çok yüksek. Bu haberleri sadece bir “haber” olarak izlememek, okumamak veya dinlememek gerekiyor. Bunlar; bize hem bireysel hem toplumsal olarak bir mesaj olmalı ve bir ders vermeli. Son dönemlerde tanık olduğumuz bu yoğun öfke, mutsuzluk, öç alma, zarar verme ve kin gibi duygular her birimize ait olabilen duygular. Ve kontrol edilmediğinde nasıl geri dönülmeyecek felaketlere yol açabileceğini görüyoruz. Duygularımızın, davranışlarımızın farkında olup, duygularımızda veya davranışlarımızda kontrol sorunu yaşıyorsak bir uzmandan yardım almak en iyisi, en doğrusu olacaktır. Ya da tanıdığımız birileri bu konuda sorun yaşıyorsa onu bir uzmana yönlendirmemiz çok değerli bir davranış olacaktır. Nerde bir “hareket” varsa, orda bir insan vardır. O yüzden kendi davranışlarımızın farkında olup, başkalarının olumsuz davranışlarına tanık olduğumuzda “boşvercilik” oyununu oynamayalım.
Hayat sorumluluğumuzu aldığımız günler diliyorum herkese..!
Psk. Duygu Ak
duyguak479@hotmail.com
Terap-ist / İstanbul'un Terapi Merkezi
Tel: 0216 388 02 88
DİĞER ADRESLER 
