Çok uzak kalmışım, arkadaşlıklarından, mekanlarından, dedikodusundan bu şehrin... adaptasyon döneminde aksaklıklardan biri de yazılarımda oldu. Kusura bakmayın. Geri dönüş şokunu atlatmış, dinlenmiş bir kafayla tekrar merhaba sizlere...

Dört ay bir anda geçti gitti. Nasıl oldu anlamadım ama bu zaman zarfında daha önce yazdığım gibi askerliğim bitti ve üstüne istediğim gibi bir işe girdim. Türkiye’ye dönüş uçağında tedirgindim, beklentilerimi sıralayamıyordum, sosyal hayat/iş hayatı soruları dans ediyordu kafamda. Amerika’da boşalttığım evin anahtarları cebimde, indim uçaktan. Biraz şans yardım etti ve iş hayatında parçalar bir ay gibi kısa bir zamanda sorunsuz oturdu yerine. Geriye kaldı sosyal hayat... bıraktığım insanların modifiye edilmiş hayatları ve bana göre “eski ben” geldik karşı karşıya. En kolay olacak dediğim bölümde zorlanmaya başladım. Çevremdeki herkes yabancı, ve ben bildiğim yabancı dillerle ilk defa bu kadar çaresiz kaldım. Bir gün içerisinde on beş farklı mekanda oturup, tanımadığım insanların hayatlarını en ince detayına kadar dinleme işkencesine niye “gezmek” deniyor onu anlayamadım. Dedikodunun bizim geleneklerimizde tam olarak statüsü nedir onu araştırmaya karar verdim. Özgürlük ve özgünlük arasındaki farkın görsel açıdan sağlamasını yaptım kendi kendime... Kesinlikle “yanlış adres”e geldim dedim bir ay boyunca. Hatta bir kader arkadaşımla geri dönüş için hazırlıklara bile başladım. Ancak bunun kaçınılmazı ertelemek olduğunu fark edip biraz törpüledim uçlarımı. Benim de biraz yabancı olduğumu kabullenerek yeni hayata yavaş yavaş nüfuz etmeye karar verdim.

Şimdilerde, 25 yaşında, İstanbul gibi bir sirkte çalışan erkeğin sahip olması gereken sorumluluk duygusunu yeni keşfediyorum. İyi bir iş hayatının verdiği maddi/manevi güveni kullanım kılavuzuna bakmadan kurcalıyorum ve çok hoşuma gidiyor. O kadar zaman farklı ülkeler/şehirlerde yaptığım evliyalıktan sonra durağan bir hayata geçmiş olmayı kutluyorum. Yakında birileri kutlamama eşlik etmeye başlarsa haber veririm arkadaşlar... Şimdi müsaadenizle daha birkaç ay önce Mississippi Nehri’nin kıyısında içtiğim Pazar günü kahvemi Bağdat Caddesi – Sahilyolu güzergahında bir mekanda içmeye çıkıyorum.

Saygı/sevgi,

E.T.
et_notlar@hotmail.com