İlk yazımla son yazım arasında uçurumlar olduğunun farkındayım. İlk yazım neşe içinde lay lay lom yazılmışken son zamanlarda biraz kastırdığımı biliyorum ama neden?
Ciddi bir nedeni var; çünkü günlerim çok yoğun geçiyor ve ben yazı yazmaya fırsat bulamıyorum.
Dolayısıyla ne yapıyorum? Hem eskiden yazdığım yazılar okunsun, hem de editörüm beni boğazlamasın diye üç yıl önce – tam da kriz döneminde bunalım takıldığım günlerde - yazdıklarımı gönderiyorum.

Geçen gün bir toplantıda eski bir arkadaşımla karşılaştım. Bana hayretle “Sen çok iyi görünüyorsun ama nasıl?” dedi.
“İyiyim de ondan dedim, kötü olduğumu nereden çıkardın!”
Sonra jeton düştü. Arkadaşım yazılarımı takip ediyordu ve beni bedbaht bir halde göreceğini umuyordu. Halbuki bomba gibiyim.
Tabii bu arada anlatacak çok şey birikti, yeni sırlar biriktirdim. Örneğin köşe yazarlarımızdan üçüyle tanışma fırsatı buldum. Kişisel gözlemlerimi aktarmak isterdim açıkçası. Sırf sizi aydınlatmak için valla.... Fekaaaaat (e özellikle böööle yazılmıştır) yine editörümün gazabına uğramaktan korkarım. Bu yüzden iyisi mi siz pembe partiyi bekleyin.

Cosmoturk’ün editörü Cenk –hani şu beni hep boğma girişiminde bulunup da sanal ortamlarda bir türlü bunu başaramayan arkadaş- aylar önce bir Cosmoturk partisi yapacağını ilan etmişti bana.

Çok parlak bir fikirdi. Her ne kadar yılbaşında Ritz Carlton’un Pembe Panterli partisi “pembe parti”nin orijinalliğine gölge düşürdüyse de yine de kız kıza okurlarımızla güzel bir gece geçirmeyi hayal etmiştik.

Hala da ümid etmekteyiz. Zira bizim editör organizasyon işinde büdütör kaldı. Vallahi billahi yoğunluktan başımı kaldıramıyorum deyip duruyor.
Ben de kendi işimi kendim halletmeye, yazılarıma çöken depresyon ağırlığını bu yazımla ortadan kaldırıp tek başıma bir süper aileye bedel olduğumu ispatlamaya karar verdim. Süper Aile’ye de gideceğiz bu arada... Malum sömestr tatili var. Benim de 12 yaşında bir kardeşim.

Beni depresyona sokabilecek tek varlık da kardeşimdir, belirteyim.
Çünkü 5-6 yaşındayken oynadığımız her oyunda onu yenebiliyorken şu anda ne oynasak yeniliyorum. Küçükken ne güzeldi, okey oynadığımızda ne renkleri, ne serileri bir araya getirebiliyordu.
Şimdi taşları dağıtıyoruz “ben bitttiiiiiiiiim” diye bağırıveriyor. Gerisi taş karıştır, taş topla, taş diz hammallığı. Oyun böyle oynanmaz, daha ilk elde bitilmez diye bin defa söyledim, o da bir dönüp okeyle bitiyor. 12 yaşında bir çocuğa bir oyunda üst üste çift okey gelme şansı nedir allah aşkına... Benimkinin potansiyeli 3 ile 5 arası değişiyor. İnsan bu kadar şanslı olmaz ki.
Upwords’te bana sürekli sessizler gelirken, arkadaş bol bol sesli kullanıp kelime yazmakla kalmıyor, şaheserler düzüyor.
Alt kattaki yaşlı komşum Almanya’ya kızını görmeye gittiğinden beri yemek masasını pin pon masasına dönüştürdük. Allah’tan bi onda yenemiyor beni.
Geçen gün boyumuzu ölçtük aramızda 10 cm kalmış. Benim boy kompleksim var arkadaşlar. Kardeş dediğin küçük bir olmaz mı?

15 yaşında boyumu geçerse ülkeyi terk ederim. Ciddi söylüyorum. Pin ponda yenilirsem, boyumu da geçerse bittiğimin resmidir.

Mürsel Sezen
msezen@boyut.com.tr