Bir kuş uçtu can denilen kaffesten..

Bir kuş uçtu can denilen kafesten. Sadece bir daha hiç açmamak üzere gözlerini dünyaya kapadığında ulaşılabilecek en son mekanlara..Sessiz ve sakin oldu gidişin ve ardından dökülen göz yaşlarının içine aktığı insanların anlatımıyla. Haydi ben gidiyorum bile diyemeden daha sürenin son saniyesinde, eller yanda ve gökyüzü tavanda.

Hiç kitabların olmadı birde yazmaya kalemin.
Bir türlü yazamadın senin kalemin hiç yaratılmadı dünyada. Sadece sen yazabildin okunması bile mümkün olmayan yazıları. Ben okudum içimden sen bakarken boşluğa..Sana bir şiir bile yazamadım. Şiirimin satırları kafiyeyi tanıyamadı, sözcükler yerinden kaydı satırda yerini bulamadı. Şimdi en sevdiğinin yanında hemde yanıbaşında hemde anamın yanında. Hayat dediğin sende olmayan rahat, şimdi hemde yaz vaktinde seninle cumbur cemaat sarılmaktasın karatoprakta sürenin sonu olmadan.

Yazılarda yerini aldın henüz ayın onunda..
Biliyorum bir şeyler anlamayacak kimileri hemide yazının sonunda. Olsun yinede yazdım. Yazdığım içinde rahatladım. Memleketin havasını solumadan, birde soğuk pınarlarından su içemeden. Ne diyordu yazar: “ Ölüm dediğin nedir ki oğul...Bir almak birde vermek gibi nefesi..sonra alıpta verememek” te varmış..

Küçüklüğüm geldi aklıma..Ulus meydanı Ankara, yıl 1967..Anam ve sen ortanızda kalmış bir küçük beden..hemde boydan çekilmiş bir resimden bir kesit ve ben. Çok şeyler çıkaramadım hayat ve senden. Eksikliğimi gördümde giydiremedim ruhumu bütün günahkarların içinde sade ve çıplak ben.

Yine okuyamayacaksın ve yine duyamayacaksın. Olsun ben senin yerinede her gün duymak için duyuracağım. Gökteki yıldızlara ve onlara çarpan meteorlara. Ancak evren o kadar geniş ve bir o kadar da sonsuz ki.. Benim dünyalarımda yer yok karanlığa ve onun gecelerine.
Hep güneşin yanında, yansamda, kavrulsamda hep doğruların ve doğru insanların yanında olacağım. Sana söz Birde torunların şafak vaktinde sana el sallayacaklar, görebildiğin mekanlarda, selamda söyle onlara Anama ve ağabeyime, Bir gün kavuşacağız gittiğin mekanlarda.

Ve bir gün mutlak kavuşacağız hepimizin en son giyeceği aynı elbise ile, bembeyaz ölçüsü alınmadan sade ve kaput bezinden.

Fazla yazamıyorum artık..Belki uzun zamanda yazamayacağım...

Akıl defterimin satırlarına ortak klavyemin tuşları konuşur gibi yazıyor. Ve yine yazıyor..
Yazmak ve yazılmak ne güzel duygu. Hemde en güzelinden.
Ancak Ya yazılanlar bir ebediyete gidenin arkasından durmadan burnunu çekip, mendilin arasını doldururken yazılırsa.. Ya sonunda manasız kelimelerin manalarını hissettirebilirse. Ya okuyanında, okuduğu yerde bırakmayacağı..Ya neler yazmışta anlayamamışız diyebileceği kadar olursa.

İşte o zaman evren ve onun içinde her can taşıyan insanın içindeki sırlar dünyasından bir ışık yandığını farkettirecek kadar güzel bir duyguda var diyebilmekte gerekiyor.

Vakit doldu yine..Akşam güneşi aşıyor..Bir gün kayboluyor zamanını doldurmadan.
Aslında geçen zaman değil sadece kavram yaşamın içinde bizimle beraber içimizde.

Hergün birer birer bedenimizi terkeden ve ne kadar az çoğalan ve ne kadar çok ölen hücreler.
Elele verip bedenimizde binalar inşa ederken, bir yandan da bedeni tüketirken. Ayakta kalabilmek için verilen mücadeleye aldırış etmeden kendi ile savaşan bir beden. Ve sonunda yenik düşen. Ölümün hizmetçisi hastalık terkedip al senin olsun dediği toprak Anaya iade ediyor emanetini.

Allah sevdiği kullarını çabuk alırmış yanına diyorlar..Boynum bükülüyor..

Şükrediyorum bizi yaradana, elden ayaktan geri koymadan tez alsın hiçbir kulunu ayırmadan ve hiçbir kuluna muhtaç etmeden bu dünyadan ve çektirilen eziyetlerden.

Cenneti mekan olsun yattığın yerin..Allah Rahmet eylesin.

Güven Gürbüz.