Bir Eğlence, Bir Hüzün, Bir İntikam!

Dün gece Yeni Melek’te Acun Sahnede’ydi. Gala davetini yere göğe sığdıramadığı eşi ve benim eski iş arkadaşım Zeynep’ten aldım. Eski Cine5 ekibi, kalktık gittik, arkadaşımıza destek vermek için.

Acun, Şansal Büyüka ile televizyon hayatına atılmasından, sahneye çıkana kadarki uzun yolculuğunu araya VTR insertler girerek anlattı. Ben Acun’a zaten dünyayı dolaşıyor olmasından dolayı kıskançlıkla karışık bir hayranlık duyardım hep. Gıpta ederdim desek daha doğru olur sanırım. Çünkü benim hayatımda kıskançlığa yer yoktur pek. Ancak araya aşk girerse ormanda 10 kaplan gücünde bir kadına dönüşüveririm, ayrı. Onu da pasif bir şekilde yaparım. Kimseler fark etmez.
Neyse, gala gerçekten çok başarılıydı. Acun, kamera karşısında olduğu gibi sahnede rahat olmadığını söylemesine rağmen tam tersini kanıtladı. Araya girdiği VTR’ler ile de zaten gülmeye hazır olan beni, yerlere yatırmayı başardı. Hatta bir sahnede yanımdaki arkadaşımdan “amma güldün be” diye uyarı bile aldım. Huyum kurusun, lise yıllığına bile yazmışlardı, bir espiriye gülme süremin yaklaşık 10 dakika olduğunu! Neyse efendim uzun lafın kısası, Acunseverlerin mutlaka ama mutlaka kendisini sahnede görmelerini tavsiye ediyorum. Gora ile geçen gün başlayan gülme krizim, Acun’la devam etti. Allah razı olsun.

Biraz fazlaca güldük ya, hemen bu durumu egale edecek bir olay yaşandı. Cep telefonumun sesini kısmıştım. Baktım annem arıyor, açmadım. Aramaya devam ediyor, açtım. Sahnedeki sesi duyunca tiyatroda, galada orda burda olduğumu anlar ve aramaktan vazgeçer sandım. Yanılmışım. Daha da ısrarla aramaya başladığında allahtan ki oyun sona ermişti. “Ne var be anne, amma ısrarla aradın, galadayız işte” dememle, “hangi gala, nerdesin, iyi misin?” diye sorular yağdırmaya başladı. Anladım bir terslik olduğunu. Meğerse, G Mall’da Büyü’nin galasında yangın çıkmış. Aldı mı bizi bir telaş? Oraya giden de bir ton arkadaşımız var!
Herkesin ellerinde cep telefonları, acaip bir görüntü ve hava hakim ortama. Moraller sıfır!
Neyseki tanıdıklardan haber aldık. Fakat Taksim İlkYardım ve Alman Hastanesinin önü mahşer kalabalığı. Çok üzüldük çok. Aklıma acaip fikirler geldi ve bunu orada yangını yaşayan arkadaşlarımdan birine söylediğimde “Kızım öyle konuşma, ayağından vururlar valla adamı, hiç olur mu öyle şey?” diyince, ben de çok fazla kötü olduğuma karar verip sustum. Ama biliyorsunuz ki, filmin çekimlerinde de bir takım sansasyonel haberler yapılıyordu. Baksanıza, bundan ala tanıtım mı olur? Tüm Türkiye biliyor artık Büyü diye bir film olduğunu!!! İşte size bir eğlence ve bir hüzün. Ama bitmediiiii! Biter mi hiç benim başıma gelenler?
Yazılarımda pek bahsetmediğim, son yıllarıma damgasını vuran, şimdilerde de medya dünyasında bayağı bayağı tanınmaya ve duyulmaya başlayan eski aşkım sevgilim, tüm uyarılarıma rağmen bir çıtır hatun ile galadaydı. Ay ne şeker ne şeker! Bu gözler bunu da mı görecekti!? Ben kıza bakamadım fakat iki sıra önümde oturmakta olan bu ünlü şahsı!!! kesmeden de duramadım. Bakalım ne yapıyor, kıza bakıyor mu, elini tutuyor mu.....? falan filan. Ne yalan söyleyim ki, bizimki pek renk vermedi. Hatta kadınsı hislerimden bu kadar emin olmasam sevgilisi değil bile derdim ama diyemeyeceğim!
Anlayacağınız, hem güldüm, hem üzüldüm, hem depresyona girdim. Garip bir geceydi ama bitmedi. Bitmez diyorum ya!
Eve geldim. Yaktım bir sigara. Çöktü mü bana ağırrrrrrr bir yalnızlık ve hüzün! Çaktım kankaya bir mesaj! “Bu gözler bunu da gördü kızım. Senin .... abin çıtır sevgiliyi getirmiş galaya”! Biraz ağlaştık dertleştik.

Yalnız bir kadın çok tehlikelidir. Hele ki yalnız kalamıyorsa!
Aradım benim kıvırcığı, “nerdesin? Moralim çok kötü, hadi buluşalım birşeyler içelim” Şansa bak ki o da benim evin dibindeymiş. Hemen giyindim, çıktık Leyla’ya gittik.
Kapıdan girmemle ne göreyim???????????????
Eh benden de bu beklenir! Bir eğlence, bir hüzün, bir intikam! Hepsi aynı gecede!!!

Deli Fişek