HAYAL VEYA HAYAT KURMAK

Ellerime "okyanus mineralleri" içeren bir el kremi sürdüm ve kendimi uçsuz bucaksız bir kumsalda buldum. Gözlerim kapalı, hafif bir dalga sesi ve şıkır şıkır bir güneş…

Güneşin sıcaklığını, ardından da suyun serinliğini hissedip ürperdim. İnsanın hiç ama hiçbirşey düşünmediği o muhteşem, huzurlu, dingin ,su gibi anlar vardır ya, işte onlardan birindeyim; hafif hafif süzülüyorum okyanusun serin sularında, hatta okyanus oluyorum.

Her istediğimde okyanus olabilirim.
Kreme de ihtiyacım yok.
Hayal etmem yetiyor.

Şu aralar hep bunu düşünüyorum. Bazen çok istediğimiz birşeyin gerçeğe dönüşmesinden daha fazla keyif veriyor hayalini kurmak. İyice konsantre olunca "gerçekmişcesine" istediğini yaşamak ve hissetmek mümkün.Kötü bir rüyanın ardından nasıl yorgun, kırgın ve üzgün uyanabiliyorsa insan, iyi bir hayalin ardından da neşeyle, zevk ve enerjiyle hayata kalınan yerden devam etmek… Neden olmasın?

Hayal kurabilen her insan hayatından küçük ve güzel kaçamaklar yapabilir. Bu insanoğluna hediye edilmiş gizli bir arka kapı sanki…

Küçükken istihareye yatar gibi hayal kurmaya yatardım, her ortamda, saatlerce hayal kurabilirdim. Müthiş zevkliydi…

Bazı hayallerim gerçek oldu, bazılarının yanından bile geçemedim. Ama önemli olan gerçekleşip gerçekleşmemesi değildi. Hayalci için amaç sadece hayal kurmaktır.

Büyüdükçe hayal kurmamaya başladım. Yatağa yatar yatmaz uyuyor, alarm çalar çalmaz da uyanıyorum. Dört bir yanım gerçeklerle sarılmış durumda ve ne zaman hatırlamıyorum ama ben de teslim olmuşum. Nasıl oldu da hayal kurmayacak kadar "gerçek" oldum ben? Düşünüyorum ve buluyorum.

Küçükken hayal kurardım
Şimdi ise bir hayat kuruyorum…


I- ıh!
Hayalsiz bir hayat düşünmek istemiyorum…
Çilek tadında hayallerden güç almak varken hayatı soğuk ve sert gerçekler üzerine kurma çabası neden?
Ne zaman kaybettik o ruhu?
Nerden çıktı bu yeni "ben"?

Bilmiyorum…
Ama;
Daha sık okyanus olmalıyım
Görüyorum…