Gerede’nin önceki eşlerinden dört çocuğuyla beraber aynı evde yaşayan Büyükhanlı yeni hayatına nasıl uyum sağladığını paylaşıp, tutkularının hiç bitmediğini söylüyor; Bennu Gerede ise Ahmet Ağaoğlu’yla olaylı bir şekilde ayrılışının ardından nasıl toparlandığını ve aşkı bulduğunu anlatıyor.

PİŞMAN MISIN YAŞADIKLARINA?

BENNU GEREDE: Hayır, çünkü o zaman “Kai’yı doğurduğum için pişmanım” demek olur bu ki asla pişman değilim. Bir sebebi var Kai’ın bu hayatta olmasının. Pişmanlıklar tabii ki insanın hayatında oluyor. Olmadan nasıl öğreneceğiz, nasıl gelişeceğiz? Ama dediğim gibi hesaplaşıyorsun. Hesaplaşıyorsun ama yüzleşmek ağır gelebiliyor. İşte o zaman yaşam enerjini kaybediyorsun. Tünelin içine girip o ışığı tekrar bulabilmek çok zor.

KADERE İNANIR MISIN?

BENNU GEREDE: Kader dediğin şeyi kendin çizersin. Şu an bambaşka bir yerde olabilirdim, bambaşka bir hayat sürebilir, başka çocuklarım olabilirdi. Hayatın akışına kendini bıraktığın zaman kaderini de sen belirliyorsun.

KENDİNDE HATA BULUYOR MUSUN?

BENNU GEREDE: Mutlaka var. Ne kadar kolay biri olursam olayım benim de zor yanlarım var. Kimse mükemmel değil. Bir ilişki tek taraf yüzünden bitmez. Demek ki bir şeyler karşılıklı gitmiyor.

ERKEKLERE KARŞI GÜVEN DUYGUN ZEDELENDİ Mİ?

BENNU GEREDE: Zedelenmedi tuhaf bir şekilde. (Kahkaha atıyor) Normalde pskiyatrlara gidip antidepresanlar almam gerekirken zedelenmedi, evet. Ben her insanın farklı olduğuna inanıyorum. Dolayısıyla yaşayacağım her ilişki de farklı oluyor.

CEM’LE NASIL BİR ZAMANDA TANIŞTIN?

BENNU GEREDE: Artık yaralarım kapanmıştı. Çok mutluydum özgürlüğümden, hayatımdan. Sürekli sosyaldim ve bir arayış içinde değildim. Bir anda karşıma çıktı ve bir şekilde hayatlarımız birleşti. Herhalde aramayınca oluyor.

NE ZAMAN ANLADIN ONUN ÖZEL BİR ADAM OLDUĞUNU?

BENNU GEREDE: (Gülümseyerek) Tanıştığımın hemen ertesi günü…

ONDA FARKLI OLAN NE?

BENNU GEREDE: Muazzam pozitif enerjisi var. Çocuklara olan sevgisi de saf ve temiz bir sevgi. Onlarla kurduğu ilişki çok temiz. Bir çıkar ya da kısıtlama yok. Yalan söyleyemezsin çocuklara. Onlar o sevgiyi hissettikleri zaman açılıyorlar. Belki tanıdığım en “olduğu gibi” erkek Cem.

İNSANLAR, ÖZELLİKLE ERKEKLER ÇOCUKLARIN GETİRDİĞİ SORUMLULUKTAN KAÇARKEN SENİN HAYATINA DÖRT ÇOCUK BİRDEN SOKMAN ZOR OLMADI MI?

CEM BÜYÜKHANLI: Biri üç, biri dokuz, diğer ikisi on yaşında dört çocuk. Hepsi de farklı yaşların farklı güzelliklerini taşıyor. Kendi babaları var, iyi bir anneleri var, zor entegre olunacak bir aile ortamı yoktu. Zaten işleyen bir düzenin içine girdiğim için asıl sorumluluklar anne ve babaların üzerinde. Benim şansım, çocuklarla bütün güzel vakti benim geçirmem. Babalar benim yaşadıklarımı görseler acaba özenirler miydi? Çünkü benim çocuğum olmuş olsalar, bunları bir başkasının paylaştığını görmek, belli bir hayat seçiminden dolayı orada olamamak ve bunu takdir etmek bir olgunluk gerektirirdi herhalde. Biz devamlı eğleniyoruz çünkü oğlanlarla. Anne her zaman disiplin, otorite. Baba da kendine göre eğlenceli ve otoriteli. Bana kalan kısmı düzgün örnek olup, mümkün olduğunca eğlenmek; film seyretmek, parka gidip skateboard yapmak, resimden konuşup, playstation oynamak. E ufaklık da atlayıp zıplıyor zaten. O yaşın güzelliği. Onun haricinde bir şey kalmıyor ki. Zaman içerisinde bana daha önemli sorumluluklar yüklenirse, ya da ben yapmak istersem o da farklı bir konsept. Bu çocuklar yetim ve öksüz değiller.

EVLİLİK NASIL GİDİYOR?

CEM BÜYÜKHANLI: Evlilik böyle olması gereken bir şeydi kafamda kurduğum kadarıyla. Sevgi ortamı, belli bir düzen ve sadakat. Bennu’da bunları bulabiliyorsun. Her konuda kendiyle barışık bir insan. Yaşanmışlığı da var, yaşama arzusu da. Yapılacak çok şey var, paylaşılacak da çok şey var. Kim çocuklarını paylaşabilir bir başkasıyla bu kadar rahat? O da önemli. Benim düzenim iyi açıkçası. Bu da bana kısmetmiş diyorum, başka ne diyeyim?

Web: www.kuraldisidergi.com