Tam 12 senedir!
Ablamların kedisiydi o,kısım kısım güzel kıssım derdim ben ona.
Dün akşam aniden gitti.Hiç belli etmeden,hastalanmadan,çok sessizce.Sanki uyuyordu gittiğimde,öptüm hep mis gibi kokardı daha da misdi.Şimdi ne olacak dedim ama içimden,teselli sözlerim yetmedi ne ablama ne enişteme ne çocuklara…
Üzülmedi,üzmedi kuş gibi gitti derken bile ağlıyorduk,sabah olunca kahvaltı masasında ne yapacaklar dedim yine içimden,en sevdiği şey kaşar için bitmiyecekdi ya başköşede.
Göz arar,ayaklar temkinli basar,koltuğa dikkatli oturulur kedili evlerde.Bu böyledir hep.Uykuya gidilirken eşlik etmesi beklenir yada kapılıp hemen koyun arasına konur.
Bizim kedilerimiz hep çok konuşan oldu.Şifacıdırlar ye hepsi bizimkiler Florence Nightingale misali oldu.Hele ablamın kızı…en son ablam hastalandığında 3 gün göğsünde yattı,çiğerlerini tedavi için,öksürüğü geçsin diye,geçti de…
Şimdi bu yokluk,yoksunluk nasıl geçecek,tabi geçecek…
O pırıl sevgisi,can sıkkınlığını anlayıp gelip yaren oluşu ve anlatılan anlayıp dinlemesinden eniştem ona “ Masumiyet” diyordu.
Dün gece yaşlı gözleri ile bana baktı ve dediki ;
“Masumiyet gitti … “
14 Ocak 2011
Sevinç Çakmaz
sevinc@cosmoturk.com
SEVİNÇ ÇAKMAZ - KEDİ GÖZÜ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
