Hayata Karşı

Herkesin hayatında inişler çıkışlar vardır, dibe vuruşlar, dalgalanmalar...Herşey bizler için, kahkahalar ,gözyaşları, kavuşmalar, ayrılıklar, sevdalar,ölümler, hastalıklar... Hepimiz dönem dönem çöküşler de yaşarız, hayat bu acımasız!...

Çok sevdiğimiz birinin kaybından ya da başımıza gelen olumsuz olaylardan sonra kendimizi yıkık dökük hissetmişizdir çoğumuz. İşte bu dibe vuruşlar karşısında nasıl durduğumuz önemli olan ve düşerken kolumuzdan tutanlar, bizi bırakmayanlar asıl kıymetlilerimiz. İnsan o zaman anlıyor "sevenlerini", iyi günlerinde ,mutluluğunda değil zor anlarında gözlerinin içine bakanları tanıyor.

Yıllarca tutuyorsa insan kendini, kimselere anlatamıyorsa sıkıntılarını, yapayalnız göğüsleyip hayatı, bir tebessüm yerleştiriyorsa yüzüne ,birgün isyan ediyor bedeni!... "Yeter" diyor! Ruhun ve bedenin isyanı başlamışsa, beynin ve yüreğin savaşı da katılmışsa buna , artık tutamıyorsa insan gözyaşlarını ,sığınacak bir yer aramaya başlıyor...

İşte böyle bir zamanda anlar insan sevginin ve şefkatin gücünü.Hergün dudaklardan fütursuzca dökülen "Seni seviyorum" lafının gerçek anlamını böyle bir zamanda anlar!... Tutunacak bir dal aradığında , bir çift seven bakış sarar yaralarını, huzur veren, güven veren kollar sarar sarmalar zayıf düşen bedenini.Kimi zaman anne , kimi saman sevdiğidir insanın ilacı... Gözyaşlarını siler, gönül kırıklarını onarır, hayal kırıklıklarını toparlar, titreyen ellerini sımsıkı tutar ,"iyi" eder kıymetlisini,tekrar bırakır hayatın kollarına.

Herşey bizim elimizde, iyi olmak da, mutlu olmak da, huzurlu olmak da...Seçimlerimizin yönettiği hayatımızda kimimiz daha temkinli yaşıyor , kimimiz daha rahat. "Yeni gün ne getirirse o !" diyenler de var, hayatını programlayıp yaşamayı seçenler de.

Hepimizin doğruları, yanlışları, tabuları farklı, benimkiler herkesten farklı!... Duvarlarımın gölgesinde ezilirim bazen,tabularımın ağırlığı çöker üstüme... Varsın çöksün, herkes gibi ben de buldum başetme yollarını!...Benim savaşım kendimle oldu hep, hesaplaşmalarım, yüzleşmelerim hep kendime karşı!...Kimse anlamaz bunu, yaşamayan bilemez ağırlığını.

Her dalgada biraz daha güçleniyor insan oysa, bunu sular durulunca görebiliyor yazık ki!... Her dalgada ayakta durmayı öğreniyor, gün gelecek kollarından tutup kaldıranlar olmayacak ,bunu da düşünmeye başlıyor... Her gecenin sabahı olduğunu görmeye,her bitişin bir başlangıç olduğunu düşünmeye başlıyor...

Güçlü olmak lazım, gülümseyebilmek, sevebilmek, huzurlu olmak lazım, bazen huzurlu olabilmek için hayallerle yetinmeyi bilmek lazım...Destek almak lazım, konuşabilmek lazım...

Hayat bu, inişleriyle çıkışlarıyla yine de güzel, yine de yaşamaya değer!... Küçücük avuçlarda da arasak huzuru, çok uzaklarda bir yürekte de beklemeye değer!... Bir çift sıcacık bakışta da bulsak mutluluğu, aynadan yansıyan bir gülüşte de savaşmaya değer!... Sevdiklerinizin, sizi sevenlerin kıymetini bilin, sarılın onlara, kocaman sarılın, çalacağınız ilk kapıyı, arayacağınız ilk kişiyi düşünün, kırmayın onları, hiç ama hiç kırmayın, yine onlar olacak yanınızda kötü günlerinizde bir de dostlarınız...

Sevgiyle kalın
Beyza Başar Özbay
beyzabasar80@yahoo.com