Beraber yaşlanmak üzere yola çıkan insanlar vardı, şimdi apayrı yollarda, apayrı yol arkadaşları eşlik ediyor onlara. Ellerinin gözlerinin, ürkek ürkek birleştiği yıllarda sevdiler birbirlerini ya da öyle sandılar… Beraber yürüdüler, engellere takıldılar, tökezlediler, kalktılar, öyle bir an geldi ki birbirlerine ayak uyduramaz oldular. Tenler uzaklaştı önce, eller bırakıldı sessizce, gözler ayrıldı usulca, geride kalanı aramaz oldu bakışlar.
İyi kötü birçok anı yaşadılar, hasret de vardı, gurbet de, gözyaşı da ,kahkaha da…Bir gün artık birbirlerini tanıyamaz oldular, yalanlar girmişti araya, iyice uzaklaştılar. İki yabancı gibi devam ettiler aynı yolda, elleri birleşmeden, göz göze gelmeden, sadece sessizce yan yana yürüdüler yıllarca. Öyle olması gerekiyordu belki, belki de cesaretleri yoktu o yoldan ayrılmaya…
Yola çıkarken o kadar çok sözler verilmişti ki… Beklentilerle ,umutlarla, keşkelerle bir ömür tükenmişti…
Zamanla dayanılmaz oldu bir yabancıyla yürümek, engebeli, sevgisiz, soğuk bir yoldu artık. Üstelik her tökezlemede yalanlar,suçlamalar,ağlamalar,bağırmalar iyice yaralar olmuştu. O yolda küçücük ayaklarıyla yürümeye çalışan bir yolcu daha vardı … Kimi zaman o kadar soğuktu ki yol, küçücük elleri, küçücük yüreği üşürdü de diyemezdi. Bir gün artık dayanamadı biri, küçük yolcuyu da aldı yanına, vedalaştı yol arkadaşıyla. Beraber yaşlanmak için söz vermişlerdi oysa ama olmadı olamadı…Nedenini kimseye diyemedi ama biliyordu dayanamayacaktı artık…Bu yolun sonunu getirecek gücü kalmamış, tükenmişti…
Bir süre durdu yolun ortasında, ne tarafa gideceğini ,nasıl gideceğini bilemeden durdu. Avucundaki sıcacık küçücük elleri , sımsıkı tutup dimdik durdu ve koyuldu yola, geriye bakmadan. Güçlüydü,güçlü olmak zorundaydı, yüzüne bir gülüş yerleştirdi, gözlerindeki hüznü göstermeden, kimseye yüreğinin kırıklarını göstermeden yürüyordu artık. Zamanla mutlu da olurdu belki… İnancını yitirmedi…Artık ışık da vardı yolunda üstelik, bir adım sonrasını görmeye, bulanıklık dağılmaya bile başladı bir süre sonra.
Eski yol arkadaşına baktı…Mutlu olsun istiyordu, kıyamıyordu…Ayağı taşa değmesin, hiç tökezlemesin istiyordu .Yalnız yürümediğini görünce biraz içi sızladı evveli ,sonra dua etti onun için, tüm kalbiyle şans diledi, tek bir arzusu vardı, bu yolda küçücük bir yüreğe de yer açsın. Arada bir de olsa o küçücük ellerin sımsıcak güçlü avuçlara da ihtiyacı vardı, bunu bilse yeterdi…
Beraber yaşlanacaklardı…olmadı…Apayrı yollara düştüler, yepyeni hayatlarda,yepyeni dünyalar kurdular. Kalın bir sayfayı kapattılar, yepyeni sayfalar açtılar… Yeni yol arkadaşları da olacak elbet, HUZUR olsun yeter …
Herkesin yolu açık olsun,
Sevgiyle kalın,
Beyza Başar
beyzabasar80@yahoo.com
BEYZA BAŞAR
DİĞER ADRESLER 
