Sessiz telefon

“Alo!”
“Alo!”
“Efendim!”
“Niye konuşmuyorsun?”

Ne konuşayım?
Ya da “benim” desem, ne konuşacaksın?
Ne kaldı konuşabileceğimiz hâlâ?
Ama sesini duymazsam olur mu?
Olmaz!

Bazen bu çılgınlık bitecek mi diye soruyorum kendime.
Bitmez...

Bitmiyor işte.
Haklısın bitmiyor
Yer yarılıp içine girmiyor bu yaşadığımız ki girse de ne değişiyor.
Bir çiçek olup bitiyor yine bir asfaltın tam orta yerinde bir gün mutlaka.
Kara bir çiçek!

Asfaltta çiçek bitmez deme,
bitiyor...

Ama yine fark etmiyor.
Mutlaka sen yada ben
ama mutlaka ikimizden biri,
basıveriyor üzerine yine hiç çekinmeden.
Olmaz deme oluyor...

Yalnızlık gece gibidir,
gece yalnızlık gibi
ve mutlaka günahlara gebe..

Beni yalnızlık kandırıyor
ya da gece
yoksa yine sen mi?

Ne zaman düşünsen beni,
Çörekleniyor kalbimin tam orta yerine senden bi duygu.

Haberin olmaz deme
Oluyor!

“Alo!”
“Alo!”
“Sen misin?”
“Benim” desene...

Ne diyeceğim ki “benim” desen?
Kelimeleri vurmadık mı çok zaman önce?
Fazla fazla söylemedik mi ne varsa birbirimize?
Fazlasıyla tüketmedik mi?
Tükenmedik mi?
Ne sözlerden ne kararlı hallerden dönmedik mi?
Sonra yeminlerden,
kavgalardan, gürültülerden...
Başımız eğik,
ama dik durmadık mı yine de?

Aşk böyle bir şey belki.
Ve anladım ki;
aşkın asaleti yok.

Asil değildik ikimizde!

Sen de ben de..
Biz yani.
Biz diyorum.
Bilmem anlıyor musun.
Bizi biliyor musun.
Kaç kere geçtik birbirimize...
Kaç kere geçtik birbirimizden...
Kaç kere döndük birbirimize..

Yasemin Pulat
info@yaseminpulat.com.tr