Sen Neymişsin be Messenger?

Diyip duruyorum ya, bu aralar çok gezdim, yorgun düştüm diye. Gezmekten dolayı acı çeker oldum. Çünkü efenim, artık ben orda burda çalışan bir memur değil, halis muhlis şirket sahibi bir kadınım! Yaa! Çok gezince ne oluyor, çok içiliyor, sonra?, geç yatılıyor, kalkılamıyor, geç kalınıyor hayata, işe, para kazanmaya. Maşallah nazar değmesin fakat işimi çoook seviyorum. Zaten bana iş değil, oyun gibi geliyor. Eski iş yerimi hatırlıyorum da, duvarlar üzerime üzerime yıkılırdı. Çıkmak istersin çıkamazsın, işin biter ama saat bitmez, o gün aşıksındır, hava güzeldir, iş de yoktur ama çıkamazsın, çıkamazsınnnnnnnnn!!!! Para kazanmak için hapis yatmak! Hiç alışamadım!

Şimdi kendi işimiz var diye havaya girdik, 11den önce işe gidemez olduk. Patronlara kızardım eskiden, işe geç geldikleri için. Tam bizim yemek saatimiz gelir, onlar iş isterdi. “Yapamam, karnım aç” diyemezsin, gurur var! Oturur çalışırdık öğlen öğlen. Yemek saati geçer, dışarı anca çıkarsın, bu sefer de geç geldin diye fırça yersin! Oha falan olsan da kime olacan? Sus ve çalışşşşş köpeeeeekkkk! Ama neyse ki, şu anda hiç elemanım yok ve aynı haltları kendim yemiyorum! Seve seve akşam sekizlere kadar kalıyorum.

Benim kankalardan biriyle, yine msn messenger, ki bundan sonra yalnızca msn olarak anılacaktır, konuşmalarımızda, ne zaman aşk acısı çeksek, teselli olarak “Kızım bizi çalışmak kurtarır! Hadi işimize bakalım” diye birbirimizi avutup dururduk. Fakat, çalış çalışabilirsen!

Kaydetmişsin oraya tüm kankaları, olası, alternatif ve varolan dalgaları! Liste kabarık! Tam çalışmaya karar verip, konsantrasyon olayına geçersin, bir bakarsın zuzu uyanmış; bir eklediğim, bir sildiğim, bir kızıp bloke ettiğim eski sevgilim ebedi aşkım gazetede, yani msn’de; bir bakarsın 40 gündür konuşmadığım kanka olaya girmiş “naber kızıımmmmm, neler yapıyorsun?” diye laf atmakta. Gel de neler yaptığını anlatma! Hepsiyle 40 yılda bir bile konuşsan, bunlardan 40 tane olsa, siz düşünün yani!

Bir zamanlar da, bizim Erdek grubu mail çılgınlığı vardı. Daha millet evlenip, çoluk cocuk olayına bu denli karışmamıştı! Dolayısıyla, haftasonu Erdek’e gitme, bilmemkimin doğum gününde nerede içme, dedikodu, program vs. mailleri deli gibi dönüp dururdu! Bense hepsine cevap vermek zorunda hissederdim kendimi. Gruba mail atıp, “ne olur beni silin, biriniz en son durumu bana bildirse yeter” dememe rağmen mesajlar yağar ve ben hepsine itina ile cevap yazardım. Sonra o duvarlar gelir tabii üstüne üstüne! Dışarda hayat var, sen ise hapis!

Bir keresinde ise, gruptaki arkadaşlardan birinin maili bozulmuştu. Kendisi de şirket dışındaydı. Bizden birine “Ali diye biri var, ona mail atıp benim maillerde sorun olduğunu söyler misiniz?” dedi ve Ali için kabus dolu günler başladı. O birimiz hangimizdik hatırlamıyorum ama, Ali’yi de gruba dahil ettik. Ali’den, başta “Bakın arkadaşlar, benim Hakan ile ilgim yok, ben sadece bilgi işlemciyim, teklifleriniz için teşekkür ederim ama, sizi tanımam etmem, beni şu gruptan çıkarın, mail box’ım dolup taşıyor” gibi gelen kibar mesajları, “bana bakın, eğer beni çıkarmazsanız, gelip hepinizi patronlarınıza şikayet edeceğim” tehditleri izledi Bir de bunca mesaja cevap yetiştiren, benim halimi düşünün.

Sonra baktım msn messenger diye bir icat var! Geri durur muyuz? Fakat, msn olayının iş hayatımı iyice sekteye uğratacağına karar verdiğim zaman, oturdum ve bunu tamamen hayatımdan atmaya karar verdim. Çünkü, “şu köşede dursun da açmayayım” diye birşey söz konusu değil. Nasıl ki dolapta çikolatalar dururken, insanın aklı hep dolapta kalırsa, bu da aynı hikaye.

Sonra da açtım benim kankaya söyledim. “Kızım inanamıyorum tamamen sildiğine! Bravo valla, acaip iradelisin. Kilo vermekten zor vallahi, msn’i silmeye karar vermek” diyince, msn ve mesajlaşma çılgınlığında yalnız olmadığıma karar verdim. Sizde durum nedir?

Deli Fişek