Örümcek Adam 2 - Spider Man 2

Devam filmlerinin kaderi, oturmuş bazı beklenti ve ön yargıları kırmaya çalışmak oluyor genellikle.
Beklenti ve ön yargılara karşı durmaya çalışmak seyirci ilgisinden mahrum kalmaya, görmezden gelmek ise tekrara düşmeye neden olabiliyor. İlk filmin devasa başarısını (tüm zamanların en çok hasılat yapan 11. filmi) sırtında bir kambur gibi taşıyan Örümcek Adam 2’nin sorunu ise bir ‘devam filmi’ olması. Örümcek Adam 2’nin ilk filme göre, avantajları ve dezavantajları var, ancak en büyük dezavantajı sonundaki “2” ibaresi... Bu filmde sevgili Peter Parker ‘acıların çocuğu’ durumlarında; okulda, işte, evde ve aşk hayatında dertler derya olmuş. Bu sıkıntılı haller Örümcek Adam’ı da etkiliyor elbet ve sonunda hem okulu hem işi bir arada götürememek benzeri bildik bir sorundan muzdarip Peter Parker, Örümcek Adam’lık müessesesinden istifa edip hayatını yeniden düzene koymaya girişiyor... Örümcek Adam 2’nin ilk filme göre bir ‘kötü adam’ avantajı var, ilk filmin kötüsü ‘Yeşil Cin’e nispeten bu filmin kötüsü ‘Dr. Octopus’ çok daha başarılı. Alfred Molina da, ‘Dr. Octopus’ da duruma son derece hakim. Görsel efektlerden, muhteşem ses kullanımından ve set tasarımlarının başarısından söz etmeye gerek yok sanıyorum, bunlar bu çapta bir projede zaten birinci sınıf olmak zorunda... Diğer yandan Örümcek Adam 2’de kıvamını bulamamış bir senaryo var. Filmin serim bölümü fazla uzun ve bu bölüm görevini yerine getirdikten sonra sonra gereksiz yere uzuyor. Üstüne bir de mantık hataları, zaman zaman yerlerde sürünen tempo ve ilk filmden çok iyi hatırladığımız bazı klişeler eklenince film bir parça tökezliyor. Elbette çare aksiyonda, Örümcek Adam, Dr. Octopus düellosu ile filmde kıvamını bulmuş oluyor. Son kertede Örümcek Adam 2’nin ilk filmin ayak izlerini takip etmekten gocunmayan, o paragöz devam filmlerinden biri olduğunu söylemek mümkün. Düşününce; ilk filmle bu filmin yerini değiştirip ilk film için de yine aynı şeyleri söyleyebilirdik. Ne diyelim; bu dünyada önce doğmak varmış, erken gelen çorbayı içiyor işte... 10 üzerinden 7

Ölüm Provası – Audition

Sinemada şiddet kullanımının üst noktalarından birinde önemli bir yer tutan kült Japon yönetmen Takashi Miike, yönetmenliğiyle olsun yapımcılığıyla olsun, son derece üretken bir sinemacı malumunuz. Yönetmeni uluslararası şöhretini perçinleyen filmlerinden 2000 tarihli Ölüm Provası ise, ziyadiyle kanlı bir gerilim örneği. Rotterdam’da Eleştirmenler Birliği’nden en iyi film ödülünü kazanan yapım, eşini kaybettikten 7 yıl sonra çevresinin de baskısı ile yeni bir eş aramaya koyulan başarılı iş adamı Aoyoma’nın çevresinde dönüyor. Ancak ilginç bir yolla bulduğu yeni eşi, göründüğü gibi çıkmıyor…

Nefes Alıyorum - Respiro

2002 yılında Cannes'da Eleştirmenler Haftası Ödülü'nü alan Nefes Alamıyorum, İtalya'da, muhteşem doğasıyla göz dolduran balıkçı kasabası Lampedusa'da geçiyor. Üç çocuk annesi Grazia'nın çevresinde gelişen film, Grazia rolündeki Valeria Golino'nun performansı ile öne çıkıyor… Üç cocuk annesi, Grazio, aklına estiği gibi davranmayı seven ama günlerini kocasının tuttuğu balıkları paketlemekle ve hayatından sıkılarak geçirmekte olan bir kadındır. Eşi Pietro, karısının dengesiz bulduğu davranışlarının medikal bir tedaviyle düzelebileceğini düşünmektedir. Durum böyle olunca Pietro, eşi Grazio'yu Milano'daki bir ruh ve sinir hastalıkları merkezine göndermeye karar verir. Oğulları Pasquale, annesini anlayan tek kişi olarak, babasının bu kararını engellemek için elinden ne geliyorsa yapacaktır.