Dört yüzüncü kez tuvaletin önündeyim, içindeyim, kapısındayım, dışındayım, sonsuza dek dört duvarla kaplı bir alanda kalmak istiyorum, çorap istiyorum, kalın ayakkabılar, kalın olan ne varsa üstüme geçirmek istiyorum. Biri geliyor ve ‘Sistit olmazsak iyidir’ deyip gidiyor, ayaklarında benimkine benzer sandaletler...

Gülümsüyorum, ne diyebilirim? Sistit olmak... Benim literatürümde sistit olmak devamlı tuvalete gitmekle eş anlamlı, hep böyle duydum başka kadınlardan, ‘Ay sistit oldum galiba’ çok sık kullanılan bir tümcedir kadınlar arasında. Ama bu sözü söyleyen hiçbir kadın gerçek sistiti tatmamış, onu anladım sonraları...

Gece nihayet sonlandı, eve gidildi, kalın çoraplar giyildi, battaniyeler üstüste örtüldü, uyumak için gözler kapandı. O ne? Dayanılmaz bir tuvalete gitme arzusu baş gösterdi. Böyle bir yanma yok, böyle bir duygu, böyle bir acı yok, biri sanki böbreklerimi sökmeye çalışıyor, biri içime molotof kokteyli atıyor... Gittim yattım, daha iki dakika geçti geçmedi aynı duygu, sanki az önce tuvalete giden kişi ben değildim... Öyle bir doluluk, sanki ultrasona girmeden önce doktorun dediğini yapmış ve üç litre su içmişim gibi. Tuvaletteyim, aynı azap artarak sürüyor, o yanma hissi bir yana, çok tuvaletim var diye koştuğum tuvalette yanmadan başka bir şey yok, ama insan ‘var işte’ hisiyatıyla dolu olduğundan çıldırma safhasına yaklaşıyor bir anda...

Bu böyle sabaha kadar devam ediyor, evet ben sistit olmuşum ama ilacım yok. Sıcak termofor, sıcak bir ev, battaniye falan çözüm değil... Sabah ilk iş sistit ilacı alınıyor eczaneden, bütün gün aynı sıkıntı ve acılarla devam ediyor. Ve şimdi eczane demirbaşı olarak sistit ilaçlarım var banyomda.

Bir erkeğin bir kadını üşür pozisyonda bırakmaması gerekiyor, bunu anlamak için de bir kez sistit olmaları yeterli kanaatimce...