AĞDALI SOHBETLER
İzlerle Dolu Hayatlarımız

İkindi çaylarına bayılırdım hep; Küçük, sıcacık oturma odalarında, karanlık kış günlerine inat, apaydınlık gülümseyen yüzlerle içilen...

O ikindiler gözümün önüne gelir bazen; televizyon açık olurdu kimi zaman, güzel çizgi filmlerle renklenen...Kurabiyeler vardı hep “ye ye daha ye “diye ısrar edilen...

O ikindilerden nasıl bir huzur, nasıl bir güven bana gelen...Ve o oturma odalarında hayat hep aydınlık, hep güneşli, hep de şenlikliydi. Güzel parfum kokulu teyzeler yanaklarımda dudak izleri bırakarak öpücükler dağıtır, “okul nasıl gidiyor” diye sorarlardı.

Velhasıl güzeldi o ikindiler...
“Velhasıl” derlerdi hep teyzeler; eksik olmazdı ağızlarından “şekerim”ler, “rica ederim” ler...
Onların rujlarına çok özenirdim hep ; pırıl pırıl kırmızılar, pembeler...Aaa bir de o zamanlar kabarık saçlar modaydı, vatkalar da desteklerdi bu modayı.

Ankara’yı hatırlıyorum en çok. Yengemin evi ;Maltepe’de giriş katı, salon salomanje şömineli vee raflarında dizi dizi MFÖ kasetleri olan büyükçe bir oturma odası. Aklımda nasıl, neden kalmış bilmem ama garip bir tadı var o evin, o kurabiyelerin, o öğleden sonranın...


Çocukluğumuzun güzellikleriyle yeniden kucaklaşmak ne kadar güzel. Özlediğimiz tatlar, kokular, yüzler, sözler...Hep aklımızın bir köşesinde saklı durup, yeniden rastlaşmayı beklerler. Bazılarıyla yeniden buluşmamız olanaksızdır, bazıları ise tekrar aynı tadı, aynı hissi vermeyecekleri endişesiyle korkutucudur. Halbuki denemeye değer. Değişen zamana, değişen bize ve değişen her şeye rağmen...
Geri dönüşler iyidir; aynı tadı vermese de o tadı hatırlatır ve hatırlamak güzeldir.
Hatırladığımız ve hatırlamadığımız izlerle dolu hayatlarımız. Herkesin, her şeyin izi var; Kimisi daha silik, kimisi daha belirgin, kimisi acıtıcı, kimisi derin...
İz kalıyor her şeyden...

Ve ara ara geçmiş sayfaları açıp yeniden okumak, yeniden hatırlamak gerek. Gerek ki şimdi okuduklarımız anlamlı olsun, şimdi yaşadıklarımız mana bulsun.

Zamanın içinde dolanıp duruyor düşüncelerim. Bazen bir hatırada konaklıyor, sonra çalan telefonla yeniden bugüne varıyor hızla.
Bugünün de yarın “dün” olacağı düşünülürse hep geçmişe çok yakın duruyoruz aslında. Bir ayağımız “dün” de, bir ayağımız “gün” de...

Gamze Mengi