(Fonda Laço Tayfa)

İyi ki doğdum!

Tam 27 senedir bu dünyanın bir parçasıyım. Sahip olduğum en güzel şeyin bu olduğunu daha yeni yeni fark ediyorum. Yani hala ayaktayım ve karnım tok. Daha ne isterim ki!

Yazılarımı okuyan bir arkadaşımla tartışırken bana dedi ki; madem birileri yazılarını okuyor, o zaman en azından onlara bu hayatın güzel yanlarını anlat. Melankolik anlarını kâğıda dökmeyi tercih eden bana bu zor bir öneri gibi geldi. İtiraz ettim. Güzel şeyleri yazarsam büyüsü kaçardı. Zihnimde yarattıkları kalemimde anlamını yitirirdi. Zaten bu dil hayal kırıklıkları, terk edilişler, üzüntüler üzerine kurulmamış mıydı? O, kendine yaptığı yola çıktıktan sonra ben de başladım düşünmeye. Çok mu melankolik bir insandım? Yoksa sadece bu anlarımı mı döküyordum sayfalarıma? Benden kilometrelerce uzakta yaşayan bir başka dostum günlerce yazıştıktan sonra bana “ne zaman kurtulacaksın bu melankolik havandan” dememiş miydi?

27 senemi doldurduğum bu günler bunu gerçekleştirmek için çok uygundu! Yeni yaşımda daha da umutlu ve mutlu olacağım yazılarımda. Belki, yazılarımda kendini bulanların sayısı azalacak ama varsın olsun. Ben, nefes alabiliyor olmaktan ne kadar keyif aldığımı anlatmalıyım onlara. Gökyüzünde dolunay her parladığında onunla bir kere daha karşılaşmaktan nasıl mutlu olduğumu görmeliler yazılarımda. Ayın şavkı onların da yüzüne yansımalı satırlarımdan. Bilmeliler, bir dostla hiç konuşmadan, yan yana oturarak, sadece varlığıyla huzur bulmanın tadını. Hatırlamalılar, birkaç harfin peş peşe geldiğinde bir kelime ettiğini fark etmenin gururunu. Doğumgününde en yakınlarından gelen anlamlı sözcüklerin, hediyelerden daha çok insanı değerli kıldığını, görmeliler.

İyi ki doğdum! İyi ki hâlâ nefes alıp sapasağlam, başım dimdik, karnım tok dostlarım ve ailemle yürüyebiliyorum bu yolda. İyi ki hâlâ kendimi ifade edebiliyorum kelimelerimle.

Pelin Bingöl
pelinbingol@hotmail.com