Hava soğukmu soğuk..Karmı yağacak nedir?

Kartondan tezgahın kenarı ıslaktı, donmuş haliyle pekde iyi görünmüyordu. “İdare etsin artık bu günlük” dedi..Selpak mendilleri dizdi tezgaha sıra, sıra..kalemler bir yana, zarflar deste deste..

Soğuktan tutmuyordu parmakları. Bir buhar yaptı kapattı avuçlarını, birbirine sürttü. Birazda ayağa kalktı zıpladı..Isınmıştı artık derin bir nefes çekti..”Haydin!.. Emekliye vergi iade zarfları burdaaaaa,”,
“Abla al bir daha al, ikisi bedava!...”

Kalabalık meydana toplanmaya başlamıştı..
Yaşlı kasketli bir emice yaklaştı, kulağına doğru..
- Oğlum ne bu soğukta bu kalabalık ne varki, ipini koparan gelmiiş?
Sen bilmiyonmu amca, AB’ye gün aldık ya.. Haaa.. işte o ,,Tayyip konuşacakmış Tayyiiipp..iki saat sonra burası full..full...anladınmııı...

Kalabalık iyice artmaya başlamıştı, satışta fena değildi..”Üç beş kuruş aslı astarı..Yinede iyidir” dedi..
Hafta sonları hep aynı köşede durur ufak tefek şeyler satardı. Her gün çalıştığı bir işi vardı ama gelgelelim aldığı para yetmiyordu..Sokakta sattıklarından elde ettikleri ile uzaklarda okuyan üniversiteli oğluna haşlık gönderiyordu. Bazen işler iyi gitmiyor. Boynunu büküyordu..Elinde az miktarda kağıt mendil kalmıştı..Onlarda kalsın artık dedi tezgahını topladı..

Meydanda inim inleyen müzik sesinin içinde kayboldu gitti..
Kamyonun üstünde konuşma yapan Başbakanı görebilmek için bir elektrik direğine bile çıktı.
O konuştukça, o duygulandı.
.” He ya dedi.. Benimde oğlum okuyacak sizin gibi büyük adam olacak..
He yaa.. değilmi? O’da avrupa yüzü görmek için oralara gitmeyecek,, Avrupa burası olacak.
He ya...Benimde ona gönderdiğim mendillerin parası işe yarayacak..
He ya kimbilir benim çoçuğumun çoçuklarıda benim gibi ser sefil hayat yaşamayacak,
He ya yarı aç, yarı tok ömrünü tüketmeyecek..”

Havai fişekleri yeri göğü inletiyor.. Havai fişeklerin patlamasıyla gökten yere paraşüt gibi AB ve Türkiye bayrakları yavaş, yavaş, süzülerek iniyordu..Direkten tutunan elleri iyice donmuş, sırtındaki ince ceket ısıtmaz olmuştu..süzüle.. süzüle.. indi direğin tepesinden..
Meydan boşalmıştı.. İnsanlar çil yavrusu gibi dağılmaya başlamıştı..
Tabanlara kuvvet iki saatlik yolu birbuçuk saat yürümenin sonunda katedmiş, evine varmıştı...

Çatısından her gün sular akan, rutubetten her gün kokan gecekondusunun önüne vardığında bacasından duman tütüyordu..Kapıyı tıklamasıyla açılması bir oldu..

Birde ne görsün Oğlu gelmişti babasını görmeye..Şaşırdı kaldı..Sarıldı boynuna ağladı..Eeee kolay değildi.. Üç aydır görmemişti yüzünü, okumaya gittiğinden beri uzak illere..
İçinde yanan odunun ateşinden sacı erimeye yüz tutmuş sobanın bir kenarına oturdular. Altlarına minder verdi hanımı..

Saçını başını dağıttı elleriyle...Çocuk gibi seviniyordu bu yaşta.. Avucunun arasında kulaklarını ovuşturdu..Birden sarıldığı gibi oğlunu bastı bağrına.. İçi dolu dolu idi..Kadifeden pantolunun arka cebinden çıkarttı bir tomar para...Oğlunun kazağının içine soktu..” Al bunu idare et şimdilik.. allah büyüktür yine sana para yollarım.” Dedi..

Hayatın içinden yüzlerce kesit, her biri parça parça..
Hala etrafına pembe gözlüklerle bakanlar, halaaa yanıbaşında sefalet içinde yüzenleri görmezcilikten gelen aciz yüzler, Yüzlerceleeerrr...
Okumak kadar okutmanında, Öğrenmek kadar öğretebilmeninde, Çalışmak kadar çalıştırmanında önemini bilen kavrayan bir toplum olmakta bütün kapıları açamazmıydı? Açılmasını beklediğimiz büyük kapıların önünden geçerken küçük vaadlere büyük gösteriler yaparken, Her gün zevki alemde yüzenler bir günde etrafındaki görmek istemedikleri için gösteriler yapsalardı. Onlarında kapıları açılsaydı olmazmıydı?

Devir artık “ Hep bana Rabbena” devri değil.. Almadan vermiyor hiç kimse İster AB olsun ister Ağa, ister bey..İster ağabey...

19 Aralık 2004 Ankara-Çankaya

www.guvenin.bz.tc