(Fonda kalbimin sesi)

Haftasonu bir film seyrettim ve dünyama ışık doldu. Unutmak istemediğim ama çoğu zaman gözardı ettiğim duygularımı, heyecanlarımı hatırladım. Gözlerim doldu. Aynı duyguları bir de “Çikolata” filmini izlediğimde hissetmiştim. Düpedüz kıskanmıştım, dükkanında çikolatadan pırıl pırıl hayatlar satan, rüzgar estiğinde de kendini akışına bırakabilen kadını. Bu defa da kalemiyle “düşler ülkesi”ni vaad eden adam aldı götürdü beni. İşin içinde Johny Depp olunca kendimi kaptırmak daha da kolay.

Hayallerim var demiştim ya... Hayal satabilmek de önemli. Keşke daha çok hayal satabilsem. Hayalleri gerçekleşen insanların yüzlerindeki ifadeler yaşamı anlamlı kılan. Buna sebep bensem hele, hayata yeniden başlarım. Hiç üzülmemiş, kaybetmemiş gibi. Anaçlığım bundan. En iyi anneler başarabilir hayal satmayı ve bundan mutlu olmayı. Bir tek onlardır, bir başkasının yaşantısında başrol oynamayı seçen kendi oyunu dururken. Ve bundan, bir tek anneler gurur duyar.

Hayatımız düşler ülkesini aramakla geçiyor. Bunu keyifli yolculuklara dönüştürebilenler sarılıyor hayata sıkıca. Yorulanlar oluyor sıkça. Bir evin dört duvarına bakıp orada bir dünya hayal etmek hiç de kolay değil aslında. Hayal etmek, inanmak gerek.

Ben hala arıyorum. Bir yandan da yolda gördüklerime düşler ülkesini anlatıyorum. Hayaller satmaya çalışıyorum. İnanlar, gülümsüyorlar şimdi bana çevreden. Ben düşler ülkesini aramaya devam ediyorum.

Pelin Bingöl