Duygusal kadınları sevmedim..
Duygusal hikayeleri de.
Romantik erkekleri de sevmedim.
Çiçekleri ve mum ışıklarını da.
Sorunu olmayanı değil, çözümü olmayanı sevmedim..
Hayat hikayelerini de sevmedim. Yani geçmişi...
Dinlemeyi de sevmedim, anlatmayı da...
Acıları da sevmedim, yaraları da.
Soruları sevmedim, yargıları sevmedim, sınırları, kuralları, gereklilikleri ve gelenekleri de.

Kadın olmayı sevdim!
Kadınlığımın sınırlarını çizmeyi tek başıma.
İstediğim erkekle sevişmeyi sevdim, sevişeceğim erkeği seçmeyi...
Aşık olmayı, sarhoş olmayı, unutmayı, unutamamayı, bi daha aşık olmayı, bi daha unutmayı...
Saçmalamayı bazen!
Parçalarımı toplamayı tek tek...
Herkes de neyim varsa, ne kadarsa... almayı, alıp gitmeyi belki.
Tamamlanmayı böylece...
Yarımlardan bütünlemeyi kendimi!

Hataları sevdim ve pişmanlık duymamayı...
Bağlanmamayı sevdim... Adama, aşka, duyguya, acıya, eve, işe, paraya...
Bağımlı olmamayı sevdim.
Özgür olmayı...
Günleri, ayları, yılları sevmedim ve geceleri...
An’ları sevdim.
Arkamda olanı sevmedim.Yanımda olanı sevdim...
Hayal etmeyi sevdim imkansız olanı.
Kavgayı da sevdim.
Hırçın sevişmeleri sonra...
Yanmayı sevdim... Sonra sönmeyi....

Kadın olmayı sevdim!
Siyah topuklu ayakkabıları, ipek kumaşları, baharat kokulu parfümleri, karanlığı...
Arsız olmayı sevdim ve asil olmayı da.
Ben olduğum kadar sadece...
“Sade” olmayı sevdim.

Olasılıkları göze almayı sevdim ama net olmayı!
Kıvrak zekayı.
Kıvrılabilmeyi.
Kaygan olmayı,
Kayabilmeyi..
Tutunabilmeyi sonra..
Kadın olmayı sevdim tüm tutarsızlığıyla...
Bu duruşu,
bu tarzı,
dokunuşu...
Hücreler arası ince geçişlerde ince hesaplar yapabilmeyi ama asla küçük değil.
Ve incelikleri...
Dokusunu sevdim aşkın, kokusunu...
Beynimin en kıvrak, tenimin en kuytu, algımın en derin yerini sevdim.
Anlayışımı sevdim... anlayabilişimi.
Kandırılamayışımı artık.
Ama kabullenişimi yalanı da!
Sessiz oluşumu bazen bu yüzden.

Sözün bittiği yerleri...
Başladığı yerleri...

Yasemin Pulat
info@yaseminpulat.com.tr