Kelimeler bulamıyorum artık,
Seni, beni, onu, onları, bizleri,sizleri anlatmaya...
Eğriliyor hep boynumuz sana,bana,ona ve dönüp yine kendimize...
Gemilerimiz tersanelerde kalmış, kaptan nerede diye soruyoruz,
Bulamıyoruz, seni, onu, şunu, bunu.
Sis ve bulutların ardında kapılar bir açılıyor, bir kapanıyor ve sadece sesi duyuluyor.
Alfabenin ilk harfleri çığlık atıyor, kulaklarımızı sağır edercesine..
A..., B...,
( Avrupa Birliği)...:(

Oysaki onların temsilcileri ülkeler, yıllardır ülkemizde..
Bacaları tüttürüyorlar, sonra bacanın altındakileri kimseler görmüyor..
Onlar, şunlar, bunlar ve halklar..
Yine soramıyorlar, haklılıkları, haksızlıkları.. Neler..? diye.
Taş üstüne taş koyanları..?, Ve koyamayanları?..
Sorgucu oluyor her bir köşeden, sen, ben,onlar, hepimiz..
Önce içimizdekileri sorgulayamıyoruz.
Kafamız dışarılarda geziyor.
Oysaki bu tren bu garlardan yıllardır geçiyor..
Garların üzerinde yazan şehirleri hiç birimiz tanımıyoruz..

Kapat kitabını okuma bu gün..
Küs yarınlara, uç git bir yerlere..
İster memleketin sivri tepesine kon bir kartal gibi..
Yükseklerden uç..deriiiin bir nefes al.
Dur ve düşün..Elindeki en son silahın düşüncen olsun..
Düşünme bir tek kendinden başkasını..Yalnız kal ve kahret yalnızlığına.
Uzuuun bir müddet sonra dön yine kendine..
Dinlenmiş kafayla bir bak insanlara ve kendine,
Yine utanmasını bil kızarmasada yüzün..
Bir elmaya benzet kendini ne farkeder, için sağlammı?
Yoksa kurt düştümü..,
Vay halinee ilkbaharda..İşin zooorrr..

Yine Öyle düşünme bir bak ülkene ve insanlarına..
Çember atma sakın, işaret etme bilgisizliğini..
Altından kayan milyonlarca ton toprağa bak..
Onlar denize akarken, Tema’cı Hayrettin Toprak dedeyi düşün
Ve onun feryadının yanında kendini gööörrr..
” Toprak tükendi”

Gökler boşaldı.
Atom bombaları yağdı ülkelerin omuz dallarına,
Yıkıldı halkı birer gecede, sen renkli rüyalarında mor düşlere daldın..
Uyku tutmayan gecelerde, bomba seslerini sayan, karanlık gecelerin insanlarını hatırla..
İnsan olduğunu düşün..
Bir yere bombalar yağarken, bir yerlere kara yağmur bulutları çöreklenirken..
Sonra boşaldı..
Gök yarıldı sular aktı..
Evler yok oldu içinde insanlar batan bir gemi gibi sulara kapıldı..
”Gök boşaldı”

Küskün insanlarını gördün..
Her biri dünyanın bir ucunda, canını dişine, sevgisini yüreğini hapsetti,
Yüzlerce kilometreyi kateddi...
Sen duraklarda otobüs dolmuş beklerken,
Onlar büyük metropollerin en güzel semtlerinde modern yaşamlara gıpta ettiler..
Yine onlar küsmediler, yine onlar gönül koymadılar..
Başaramadıkları için başaranlara...
Çalışıp didindiler evlatları için mutlu yarınlara..
Ömürleri tükendi, yinede mutlu oldular,
Büyütebildikleri için dünyaya getirdikleri minikleri..
Buralardan bir bak şimdi,,hep buralardann..
Bir tek deniz kalmıştı tükenmedik..
Onuda hep birlikte tükettiler..
Hep birlikte..tıka, basaaa, içee..içeee...
“ Deniz bitti”

Yalnız İnsan kaldı dünyada,
Hangi insan olduğu belli değil..
Belli olanları, belli yapanlarla birlikte, belirsiz insanlar..
Tükenen kıtaların içerisinde şimdi bir ada da yine hep yalnız kaldılar..
Onlar şimdi sadece kendi dünyalarını yaşamaktalar..
Görünemeyen insanlar ise yine görünmüyor..
“Yalnızca insan kaldı”

www.sebinkarahisar.bz.tc

ggurbuz@haberx.com