Gece, mehtap ve yitip giden duygular... Artık davranmayı, konuşmayı ve hissetmeyi unutmamız bu yüzden. Yalnızlığa yakılan ağıtlar, kaybetmenin verdiği hırçınlık ve çaresizlik. Yaşayan her şey sevmemize rağmen, bir insanı sevmeyi becerememenin verdiği eziklik ile yüklü omuzlarımız. Kendi gölgelerimize rastladığımız ender zamanlarda; gölgenin önümüzde koşmaya başlaması karşısında afallamamız. İkimizin gölgesi birleşti mi nasıl da büyüyor. Halbuki biz başkalarını seyretmekten birbirimizin gözünün içine bakmayı bile unuttuk. Aynı potada erimeyi başaramıyoruz; çünkü gözlerimiz hep başka potalarda.

Gözlerim hâlâ yaşarmayı başarıyor. Ancak hüngür hüngür ağlayamam. Şimdi Tuluyhan Uğurlu'nun nağmeleri sarıyor beni baştan aşağı. Ölümden, yaşamdan ama her şeyden daha fazla coşturan bir şeyler var insanı bu notalarda. Beynimi yerinden çıkartacak. Daha da fenası ney sesi şimdi. Sırf ney sesi duymak için yaşamak bile çok güzel. Ne zaman bir insanda şu sesi duymayı başarırsam, ondan vazgeçmeyeceğim. Veya onu üfleyen dudaklardan.
Müzikten aldığım hazzı nasıl oluyor da bir insandan alamıyorum? Nota sehpasına mı sarılmalıyım, bir kemanın yayları mı sarmalı bedenimi; gitar mı tutmalı ellerimden ya da bir arpın üstünde mi uyumalıyım?

...........

Sesin fena halde uzayıp gidiyor. Sen konuşurken ben sadece hareket eden dudaklarını seyrediyorum; çünkü seni dinlemiyorum. Kafamda o kadar fazla uğultu var ki seninle vakit kaybedemiyorum. Ama her şeye rağmen seni seviyorum. Sen beni hayata bağlıyorsun. Ağzını öpmekten, kokunu çekmekten ve sende erimekten zevk alıyorum. Yani bir tanem, sen bu hikayenin özetisin.

ilknur@cosmoturk.com