Bir hadise olmuş bu evde...? Ben bilmiyorum...? İnsanlar geliyorlar akın akın; kimi taa uzaklardan dağ tepe aşmış, kimisi yakın civarlardan... Soruyorum anneme bu kim diye...? 'Babanın uzaktan akrabası' diyor... Peki bu kim diyorum...? 'Babanın eski çalıştığı okuldan bir öğretmen arkadaşı'... Ya bu teyze...? Hımmm...? Ve daha soramadığım nice yabancı insanlar... Bense çoğunun yüzünü ilk kez görüyorum ömrümde...
Kendi evimde kalabalığın ortasında bir yabancı gibi dolanıyorum adeta... Etrafımda olup bitenleri anlamaya çalışıyorum insanları izleyerek... Babamı bekliyorlar galiba...? Çok geç kaldı babam diyorum içimden... Misafirlere de ayıp oluyor hem...
Derken kapı çalıyor... Herhalde geldi diyerek kapıya koşuyorum sevinçle... Ama babam hep iki kere basardı zile, dalgınlığına geldi sanırım bu kez... Fakat yine tanımadığım başka insanlar giriyor içeriye... Ayaklarım beni o insanların içine sürüklüyor. Ama bu insanlar ağlıyorlar...? Evet hemde hepsi ağlıyor...? Annemmm annem neden ağlıyor peki...? Ablammm...? Abimmm...? Babam geç kaldı diye mi ağlıyorlar acaba...? Yoo yooo babam her zamanki gibi yine zile iki kere basacak ve bende onun bu şifreli kapı çalışına koşup boynuna atlayacağım bugünde mutlaka... İçeriden yaşlı kadınların ağıt sesleri kulağımı tırmalıyor ve içimi titretiyor. Evet bu evde bir hadise olmalı benim hala anlayamadığım...?
Gözlerim çok yanıyor nedense...? Bide sol yanımda yüreğimin tam ortasında ince bir sızı var... Uzun süredir göremediğim sevdiğim akrabalarımı gördüm bir anda, belki onun heyecanındandır...?
İçerideki kalabalık ayaklandı, sanırım babamı beklemekten vazgeçtiler. Herkesin konuşması birbirine karıştı; kulaklarımda beynimde korkunç bir uğultuyla yerimden kalktım kalabalığa doğru... Antrede aynaya gözüm ilişti... Durdummm... Aynada gördüğüm yüz ben olamazdım... Yüreğimdeki gürültünün sesi evdeki kalabalığın sesini bastırmıştı o anda... Hemen kafamı çevirdim aynadan... Kalabalık kapıda yoğunlaştı iyice...
Temmuz sıcağı mı Allahım benim içimi bu denli yakan...? Nefesim daralıyor kalabalığa yaklaştıkça... Babam hala neden gelmedi ki sanki...?
Annem elinde siyah iki eşarpla ablam ve bana doğru yaklaşıyor. Sonra birini bana diğerini ablama veriyor. Başımıza örtecekmişiz...? Bizi bir yere götürüyorlar. Meğer sonradan anladım; biz babamın yanına gidecekmişiz. Olsun n'olcak ki sanki...? Bindik arabalara, konvoy şeklinde bir sürü araç bir müddet arka arkaya gittik... Sonra uzun ince tozlu bir yokuş çıktık... Geldik işte dediler... Arabadan herkesten önce inip babamı bulmalı; ve bu kadar insanı neden taa buralara kadar yorduğunu sorup öğrenmeliydim... Gözümün görebileceği en son noktaya kadar defalarca bakındım; fakat babacığımı göremedim bir türlü...?
Az ilerimde herkes tahta uzun çirkin bir kutunun etrafına toplanmış, babamla konuştuklarını sanıyorlar... Aptal insanlaaarrrr........!!! Babam nerdeeeeeee....??????
Artık kulaklarımı tırmalayan o kalabalığın gürültüsü birden kesildi... Fakat bu sessizlik beni o gürültüden daha çok rahatsız etti nedense...? Derken insanlar omuzlarına alıyorlar o tahta parçasını... Yürüyorlarrrrr... Yürüyoruzzzz...
Bu temmuz sıcağında yanarken yüreğim, bedenim buz gibi kaskatı oluyor bir anda... Tir tirrrr titriyorummm... Adımlarım gitmiyor... Kollarımdan insanlar tutuyor... Ve kulağıma bir ses;
"Metin ol yavrummm" diye fısıldıyor...
Evet işteeee işte bu canım babacığımın sesi...
O anlamsız bulduğum tahta parçasından sanki bir güç giriveriyor küçücük bedenime... Ve beni kendine çekiyor, ardından sürüklüyor karşı koyamadığım bir güçle... Ve o an anladım ki; babacığımın bundan sonra ki adresi; yuvamızdan uzaklarda, aklımın ardında, tozlu yollarda, toprak altında bir mekan oluyor....................
"Nur içinde yat canım babacığımmmmmm........"
Son beşiğin, evinin Neşesi seni hep özleyecek... : (
Neşe Özkan
firarisozcukler@hotmail.com
DİĞER ADRESLER 
