Duygular üzerine yemin etmek ne kadar da boştur çünkü duygularımızı kontrol altına almak çok zordur. Duygularımız beynimizin duygu merkezinde kayıtlı dururlar ve her an harekete geçmeye hazır, tetikte beklerler.

Öfkelendiğimizde, üzüldüğümüzde ya da mutlu olduğumuzda, duygu merkezimiz bir takım hormonlar salgılar ve bizler harekete geçeriz, davranışlarımızla tepkimizi gösteririz. Bağırırız ağlarız ya da mutlu olduysak gülümseriz. İşte; terk edilmek de aynen böyledir. Terk edildiğimizde müthiş bir acı duygusu hisseder ve tepkilerimizi veririz. Kimisi karşı tarafı suçlayarak kendisini rahatlatır, kimisi pişmanlıklarının içine gömülür, kimisi dünyadan elini eteğini çekerken, kimisi de aşka isyan eder. Ama bunların hiç birisi aşk acısını ve terk edilmişliğin yenilgisini dindirmez. Çünkü, yapılması gereken yapılmıyordur, işte bu yüzden terk edilmenin dayanılmaz ağırlığında ezildikçe eziliyordur. Acıya ne kadar direnirseniz, o kadar artırırsınız. Şimdi soruyorum sizlere, pek çok güzel yaşanmışlıklar ve paylaşımlar yaşadığınız bir insanı ve ona olan duygularınızı unutmanız mümkün mü? Unutamazsınız, sadece zaman etkisini azaltır. Eğer kendinize direnmezseniz, acıyı hafifletirsiniz. Bir zamanlar mutlu olduğunuz ve mutlu ettiğiniz, dolayısıyla mutluluğu paylaştığınız bir insanı unutmak, onun yokluğunun verdiği acıyı hissetmemek gerçek dışı bir beklenti değil mi? Acınızı yaşayın, ağlayın, yakınlarınızla duygularınızı paylaşın, gerekiyorsa uzman yardımı alın ve kendinizle yüzleşin. "Nerede hata yaptım?"ın cevabını arayın Hiçbir ilişki, tek taraflı başlamaz ve bitmez. Eğer taraflardan biri akıl hastası, madde bağımlısı, alkol bağımlısı vb. gibi sorunlara sahip değilse, aşkta olduğu gibi, sorunlarda da eşler aynı sorumluluğa sahiptir. Terk edildiğinizin acısını yaşadıktan sonra, kendinize şu önemli soruyu sormaktan kaçınmayın; "Bu ilişkide benim yanlışlarım nelerdi?" Bulacağınız ve yüzleşeceğiniz yanıtlar, sizin bir sonraki ilişkinizin daha sağlıklı yürümesini sağlayacaktır.